Gołąb i wąż recenzja

Gołąb i wąż zachęciły mnie do kupienia zdecydowanie piękną szatą graficzną i wątkiem zaaranżowanego, o ile w tym przypadku można to tak nazwać, małżeństwa. Nie ukrywam, że na półce książka Mahurin odleżała swoje, jednak kiedy już po nią sięgnęłam, oczywiste było, że samą ładną okładką się nie uratuje.

Lou jest czarownicą, wyszczekaną, pewną siebie, wulgarną (a co za tym idzie, książką stosunkowo też) i co najważniejsze, nie używającą czarów. Uciekła od swojego sabatu, od matki, by wieść życie w ukryciu na ulicach Cesarine jako złodziejka.
Reid jest dowódców chasseurów, elitarnej jednostki Kościoła do walki z czarownicami. Sztywny, surowy, skupiony na swoim powołaniu i wierzę. Przybrany syn szanowanego arcybiskupa, stał się idealną maszynką do zabijania.

Tych dwoje całkiem innych osób połączyło małżeństwo z przymusu, kiedy całkiem przypadkiem dochodzi do publicznego skandalu z ich udziałem. Niemniej, osobiście książka mnie nie zaczarowała od pierwszych stron, była raczej mało przyjemna i nużąca. Z czasem zrobiło się lepiej, środek chyba jest najlepszy, bo w końcówce, kiedy dochodzi do finalnej bitwy znowu się robi jakieś dziwne zbiegowisko niezrozumiałych akcji. Końcówkę też do wybitnych bym nie zaliczyła, niemniej sięgnę z chęcią po kolejną część, bo bohaterowie, a w szczególności miedzianowłosy dowódca zdecydowanie przekonują, że warto dalej śledzić ich losy.

Niestety, w wielu momentach książka jest przewidywalna i stosunkowo schematyczna. Debiut na pewno rządzi się swoimi prawami, jednak "gdzieś już to widziałam": bardzo odważna i pewna siebie czarownica i sztywny, do granic przyzwoitości, łowca. Ona zaczyna być grzeczniejsza, on coraz to bardziej przełamuje wszelkie bariery jakie nałożyło na niego rygorystyczne wychowanie. No i nie zapominajmy o bardzo luźnym i zabawowym księciu, który ma zabawiać tłumy. W ostatecznym momencie błysk świeci złoto - oczywiście łowca także okazuje się posiadać czarodziejskie moce. Nic nie mam do tego, by był pierwszym mężczyzną-czarownicą, ale przewidywalność poszła tu już za mocno.

Chociaż nie mogę odmówić, że to właśnie postać Reida okazała się dla mnie najciekawsza i najlepiej napisana, a także świetnie ukazana została jego przemiana wewnętrzna. Książka napisana została w narracji pierwszoosobowej z perspektywy dwójki głównych bohaterów i dawno nie czytałam pod tym względem tak dobrego nakierowania na rozterki wewnętrzne i uczucia, a także taką walkę myśli. Pod tym względem chociażby naprawdę warto sięgnąć po książkę Shelby Mahurin, pomimo kilku mankamentów i oczywiście bycia typową młodzieżówką na dwa wieczory. Szybko się czyta i akcja sprawnie idzie do przodu, a sama fabuła zawiera sporo pomniejszych interesujących wątków i postaci pobocznych. Jednak, na pewno nie zgodzę się tu z Maas. Nie widzę tu płomiennego romansu, chociaż relacja Reida i Loiuse jest przyjemna, a już na pewno mimo sympatii do książki nie nazwałabym jej perełką wśród książek. Jeszcze nie, może Krew i miód mnie przekona.