Złotko recenzja

"Złotko" Morgan Rogers to książka inna, niż te, które do tej pory czytałam. Nie tylko pod względem tematyki (LGBT), ale i formy pisarskiej. To zdecydowanie nie jest płytki romans, ale głęboka, refleksyjna opowieść przepełniona symboliką i ukrytymi znaczeniami. Czasem zabawna, a czasem sprawiająca wrażenie eterycznej i tajemniczej.

Tytułowym Złotkiem jest Grace Porter, czarnoskóra lesbijska astronomka, najbardziej poukładana dziewczyna, jaką znał świat. Realizuje nakreślony plan punkt po punkcie i nie ma w nim miejsca na porażki czy niedociągnięcia. Pewnej nocy jednak upija się i bierze w Las Vegas ślub z dziewczyną, o której pamięta tylko, że jest... miła. Czy taki "związek" ma rację bytu?

Główna bohaterka jest tak naprawdę przedstawicielką każdej z nas. Uosabia mieszankę wielu różnych, nieraz skrajnych cech. Jest silną, ambitną i bardzo pracowitą, a jednoczesnie kruchą, wrażliwą i zagubioną dziewczyną, która poszukuje swojej drogi życiowej. Mimo młodego wieku osiągnęła wiele, ma przyjaciół i rodzinę, ale gdzieś w głębi duszy czuje, że czegoś jej brakuje. Uczucia, które się w niej kłębią, są skomplikowane i trudne do nazwania.

W książce M.Rogers odnajdziemy kilka głównych motywów. I tak, mamy motyw dyskryminacji na tle rasowym, płciowym oraz z powodu odmiennej orientacji seksualnej. Pokazanie nieustannej walki o swoje, udowadniania swojej wartości i płynięcia pod prąd. Jest historia o życiu pod ciągłą presją bycia najlepszym, dążeniu do sukcesu i zaharowywaniu się po to, by zrealizować plan. Nierzadko taki, który nie do końca jest "nasz", a ma jedynie na celu uszczęśliwienie kogoś innego lub spełnienie niespełnionych ambicji rodziców. I wreszcie debiut Morgan Rogers to niesamowita opowieść o prawdziwej przyjaźni na dobre i na złe. Wspieraniu się wzajemnie, zrozumieniu i trosce. Autorka pokazuje także różne definicje rodziny. Zarówno tej, w której się rodzimy, jak i tej, którą sobie wybieramy sami.

"Złotko" jest lekturą bardzo wartościową i refleksyjną. W nieoczywisty sposób pokazuje, jak ważne jest wsparcie innych, relacje i szczerość. Udowadnia, że można być samotnym wśród tlumów i że nie trzeba wszystkiego dźwigać samemu. Że nie można bać się prosić o pomoc, a przyznanie się do błędu czy porażki nie jest oznaką słabości, ale wielkiej siły, która drzemie w każdym z nas.