Rok w Poziomce recenzja

Ta książka leje w serce dużo ciepła, dużo spokoju i przynosi radość. To świetna pozycja na smutki, na przyjemne spędzenie czasu. Nawet dla osób, jak ja, w tego typu literaturze się nie zaczytujących.

Ewa przekroczyła już trzydziestkę, jest szarą myszką, bez pracy, po rozwodzie z mężem, który ją bił. Jej największy marzeniem jest jej własny kawałek podłogi, jej własne miejsce na ziemi. I znajduje przepiękny wymarzony biały domek we wsi Urle. Niestety, pieniążków brak a pożyczki nikt bezrobotnej i nie rokującej nie udzieli. Ale jest też Andrzej, przyjaciel i wielka miłość skryta Ewy. Proponuje jej układ. Ona otworzy (z jego kapitałem) wydawnictwo i wypromuje wielki bestseller, ma na to 3 miesiące. A on udzieli jej pożyczki na brakującą zaliczkę dla banku.

Ewa podejmuje wyzwanie i tym samym pozwala, by jej życie się całkowicie zmieniło. Poznaje Karolinę, autorkę powieści, poznaje Tę Michalak, pojawia się w jej życiu również Witold, Daniel…

Bohaterka zaczyna wierzyć w siebie, nabiera wiatru w żagle i nie tylko na płaszczyźnie biznesu świetnie sobie radzi. Ona rodzi się na nowo, by spojrzeć na świat z innej strony, by nabrać pewności siebie i znaleźć siłę do walki o to, co dla niej najważniejsze, o to o czym marzy.

Temat wydaje się być znajomy, wręcz już przechodzony. Ale jednak coś urzeka w tej prostej historii. Oczywiście wiele tu pozytywnych i tylko pozytywnych rozwiązań, lukru i słodzenia. Wydarzenia są tak mało prawdopodobne, że pojedynczo nie wiem czy mogły by się wydarzyć, nie mówiąc już wszystkich skumulowanych. No ale nie o realizm tu chodziło tylko o przesłanie. Nie chodzi tu o zwykłe życie, bo je mamy na co dzień. Chodzi o magię, o tę nutkę słodyczy, której zawsze chętnie się wysłucha. Chodzi o dobro, o ciepło, które bije z bohaterów, za które spotyka ich zasłużona nagroda i piękne zakończenie.

Katarzyna Michalak opowiada o marzeniach, które zawsze warto mieć, bo się spełniają, tylko czasem trzeba o nie powalczyć. O przyjaźni, o miłości, które sprawiają, że człowiek dostaje skrzydeł. Ale nie brakuje też poważnych tematów, jak białaczka, walka z nią, propagowanie akcji społecznych zachęcających do oddawania szpiku.

Dużo emocji, tych pozytywnych, tych pięknych. Można uronić łzę, można się śmiać bo powieść naprawdę napisana jest z humorem i dużym dystansem autorki do siebie, do otaczającego świata, do życia. Z dużą dawką autoironii, lekkością czytamy o tym, że dom tak naprawdę jest w nas.

„Prawda jest jasna i prosta: dom jest w nas. Owszem: to wymarzone miejsce na ziemi, do którego tęsknimy przez całe życie, które nas przyzywa i jeśli mamy odwagę, to podążamy ku temu wezwaniu, ale dom niesiemy ze sobą. Dopiero z tym miejscem – naszą drobiną wszechświata – łączymy się w całość. Tworzymy dopełnienie. My: istoty zamieszkujące to miejsce, nasycające je emocjami, całym wachlarzem emocji, od miłości do gniewu…”