Lato leśnych ludzi recenzja

Nie od dziś wiemy, że historia lubi się powtarzać. I nie jest to pusty slogan, a fakt, o którym życie co jakiś czas przypomina. Wszystko, co było, zdarzy się ponownie. Nie inaczej jest z historiami ludzi i zwierząt, którzy mają swój los z góry wyznaczony, a ścieżki ich życia – czy tego chcą, czy nie – przecinają się. I ważne jest – bardzo istotne wręcz, by i ludzie żyli w zgodzie, bo wtedy zwierzęta to współodczują. Człowiek staje się dobry dla czworonogów.

O tym właśnie jest powieść sprzed stu lat pióra Marii Rodziewiczówny „Lato leśnych ludzi”. Powieść zaliczana do klasyki literatury, która teraz świętuje swoje wznowienie. Coś wspaniałego dla pasjonatów i nie tylko.

„Co jest gorszego dla człowieka niż drugi człowiek?” prawda znana od lat ku przestrodze każdego. Także tu, podczas prac w lesie, koło gospodarstwa, czy w polu podczas wypoczynku. Człowiek – człowiekowi. Nigdy zwierzę – zwierzęciu.

Człowiek... To dobro i zło. Pokorność i gniew. Zgoda i bunt. Mieszanka wszystkiego. Do tego należy dodać wybuchowość – ta często gubi. Rosomak, Pantera i Żuraw – od pierwszego dnia wiosny razem, w trójkę, aż do pierwszego dnia jesieni. Praca, praca. Praca, która ubogaca i cieleśnie i duchowo. Praca, która lepi z człowieka mocarza na wzór i podobieństwo dębu. Praca, która uczy młodszego i przy której się mówi, ale i milczy. Jest się razem, w zgodzie. Praca, która uszlachetnia, która sprawia, że człowiek mężnieje, nabiera sił, a o jedyne co się modli z rana, to zdrowie (by było), a wieczorem za nie dziękuje. Zdrowie musi być i musi dopisywać, bo do pracy trzeba mieć siły. I tak dzień po dniu.

Rosomak, Pantera i Żuraw i zwierzęta oraz ptaki, nieodłączni towarzysze, a każdy z własnym imieniem, poszanowaniem i hierarchią przynależności. Jest kobyła i krowa, jest wiewiórka i jeż. Jest i dzikość spoza gospodarstwa. Wszystko ma prawo bytu, a tych trzech pracujących troszczy się o każdą istotę. Doglądają ich, pilnują i pomagają. Dbają o ich rozwój, o pokarm, pamiętają o dobrych słowach czy gestach względem nich. Zwierzęta to ludzie o skrzydłach, które unoszą ponad domem. Ludzie to zwierzęta o mocy i sile łosia, którzy walczą o sprawiedliwość dla siebie i dzikiej przyrody.

Maria Rodziewiczówna w powieści ujęła harmonię naszego świata. Ten piękny, nieskalany niczym dziewiczy obraz współistnienia i zgody. Jestem ja – jesteś ty, w każdej konfiguracji. Człowiek z dala od siedzib, huku i nudy staje się pełnowartościową istotą Bożą. Bóg stwarzając świat dał nam prawo do współżycia ze światem zwierząt, owadów i ptaków. Rodziewiczówna posługując się literaturą, przypomina nam o tym. Chwyta piękno, łapie szum liści na wietrze, budzi zimnymi porankami wystrojonymi nocną rosą. Chwyta urok otoczenia i wtapia go w opowieść o leśnych ludziach. Tworzy książkę, która przypomina bursztyn z zatopionym rajem leśnym. Musisz skupić na nim wzrok, wyciszyć rozkrzyczany umysł, uspokoić ciało, a zobaczysz w owym jantarze raj ziemski. Aspiruj do niego – szepcze autorka – lato jest tylko raz w roku. Łap je i nie daj mu minąć niezauważalnie.

„Nie wolno się gniewać. Gniew, jak bumerang wraca do tego, co go cisnął. Udziela się niepokój wewnętrzny rękom, że szarpią, łamią, psują zamiast tworzyć, i powstaje wokoło rozgniewanego i zło życzącego szkodliwy prąd”.

Pamiętaj o Bogu – mówi autorka. Przez Niego wszystko, bez Niego nic.

Módl się, proś, dziękuj.

Bądź wdzięczny Stwórcy swemu Jedynemu.

Piękna literatura. Wartościowa. Klasyka bez względu na upływające lata.