Cień węża recenzja

Apopis coraz bardziej rośnie w siłę. Sadie oraz Carter Kane muszą zmobilizować wszystkich bogów i magów do walki z wężem o los świata. Co nie jest łatwe, bo część magów buntuje się przeciw rodzeństwu. Do tego i Carter i Sadie mają na głowie swoje własne, prywatne problemy. Oczywiście na poradzenie sobie ze wszystkim mają kilka dni. A w skrócie – będzie się działo w „Cieniu Węża”!
Dzieje się dużo i to już od pierwszej strony. Już na samym początku zostajemy wrzuceni bez zbędnych wstępów w wir akcji. Później gna ona w niesamowitym tempie, ale spokojnie – można za nią nadążyć. Na bohaterów czekają liczne zwroty akcji, trudne wybory, walki, bitwy do stoczenia czy poświęcenia. Razem z nimi nie będziemy mieli chwili do wytchnienia. A wszystko to ubrane w typowy dla autora lekki styl pełny dobrego humoru. Nie można zapomnieć o sporej dawce mitologii egipskiej. Nie brakuje tutaj bogów, mitów, miejsc czy przedmiotów związanych z starożytnym Egiptem.
Ponownie autor stworzył wyrazistych bohaterów, których nie da się nie polubić. Niech kamieniem rzuci ten, kto nie przepada za Feliksem i jego pingwinami! Każda postać jest dobrze zarysowana, autor świetnie pokazał tez targające nimi emocje. Mają oni swoje problemy i swoje role do odegrania. Rick Riordan w tej książce udowodnił też, że jest niekwestionowanym mistrzem w rozwiązywaniu trójkątów miłosnych. Tego nie da się opisać, to trzeba zobaczyć!
Samo zakończenie po trochu było dla mnie zaskoczeniem, a trochę się tego spodziewałam. Nie zmienia się jednak faktu, podobało mi się to, jak autor rozwiązał większość wątków. Tak samo dobrze zakończył serię o rodzeństwie Kane. Nie zostało nic tylko polecać „Cień Węża” jako osobną książkę, jak i ostatnią część trylogii.