Zabawa w Boga recenzja

Po przeczytaniu „Zabawy w Boga” doszłam do wniosku, że chyba nigdy nie pójdę do szpitala. Od razu zobaczyłam te ciemne sale wypełnione odorem śmierci i samotnego człowieka walczącego o życie. W gronie ludzi niby mu przychylnych, tych, którzy składali przysięgę Hipokratesa, że będą bronić życia, za wszelką cenę, a którzy zabijają. Historia, którą opisuje Cook wydaje się być rodem z koszmaru. Morderca ma dwa wcielenia. Pod osłoną nocy dokonuje egzekucji na pacjentach – jego zdaniem – niepotrzebnie zajmujących miejsce na szpitalnych łóżkach. Czuje się przy tym bezkarny i wszechmocny. Bawi go, że niczym Bóg decyduje o życiu i śmierci. Że ma władzę prawie absolutną. Niby od początku wiemy, kto jest „tym złym”, ale do ostatniej strony nie mamy pewności, czy aby na pewno. Na jednej stronie mnożą się wątpliwości, co do jego winy, na następnej – pozornie wszystko się wyjaśnia. I tak przez cały czas. Nastrój grozy potęgują jeszcze detale związane z pracą lekarza. Zdajemy sobie sprawę, jak bezradni jesteśmy w sytuacji, gdy dopada nas choroba i zostajemy na łasce medyków. Jak niewiele wiemy, co czeka nas za drzwiami izby przyjęć... Lekarze zabijający dla pieniędzy. Aż strach iść do szpitala, strach chorować... Nigdy się sądziłam, że kryminałach może być jakieś przesłanie, puenta. A jednak. Może ujmę ją w ten sposób: Na świecie najbardziej fascynują ludzi trzy rzeczy: sex, pieniądze i władza. I gotowi dla nich zrobić wszystko. Nawet zabijać. Resztę znajdziecie w książce.