Rio de Oro recenzja

Arkady Adam Fiedler polski prozaik, reportażysta, przyrodnik i podróżnik w 1927 wyjechał w pierwszą większą podróż do Południowej Brazylii, z której przywiózł zbiory zoologiczne i botaniczne, które przekazał Muzeum Przyrodniczemu i innym naukowym placówkom w Poznaniu. Wrażenia z podróży opisał w kilku książkach. Ja sięgnęłam po Rio de Oro.
Jeden wieczór i książka przeczytana. Autor opisuje swój pobyt w dżungli w gościnie u dwóch różnych plemion. Najpierw mieszka wraz z prowadzącym koczowniczy tryb życia, ubogim plemieniem indian, a następnie z innym, bogatym i zasobnie żyjącym dzięki uprawie roli.
W książce nie brak opowieści o życiu codziennym, wierzeniach i mentalności ludów żyjących od pokoleń jako koczownicy. Indianie uzależnieni są od puszczy, która ich żywi i przemieszczają się tam, gdzie znajdą pokarm. Na każdym kroku czyha na nich niebezpieczeństwo ze strony drapieżników, węży i roznoszących choroby moskitów. Nie dziwi więc, że śladem białego człowieka niektóre indiańskie wioski postanowiły zmienić tryb życia na osadniczy. Dzięki uprawie roli i zwierząt, są w stanie zgromadzić zapasy, wymieniać je na inne towary i żyć względnie bezpiecznie i dostatnio.
Bardzo przystępnie i z poczuciem humoru opisuje autor swoje przygody i ludzi, których w czasie podróży poznał.
Mnie opowieści Arkadego Fiedlera bardzo wciągnęły, dlatego polecam lekturę tej książki długie na jesienne wieczory.