Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich recenzja

„Podróż do Miasta Świateł. Róża z Wolskich” to historia dwóch kobiet. Niby żyjących w innych epokach, niby całkiem różnych a jednak coś je ze sobą łączy.
Akcja książki podobnie jak w „Cukierni pod Amorem” toczy się w dwóch epokach. Losy bohaterek przeplatają się w poszczególnych rozdziałach.
Ta współczesna to Nina – doktor wykładowca na Uniwersytecie. Los zsyła jej pewne zadanie i wtedy zaczyna się jej przygoda.
Nina pojawia się w hotelu w Zajezierzycach. Tam zostaje poproszona o dokonanie ekspertyzy obrazu i znalezienie sposobu na zabezpieczenie go przed kradzieżą. W miarę jak prace postępują Ninie zaczyna się ta przygoda coraz bardziej podobać. Tym bardziej, że się zakochuje.
Dziewiętnastowieczna Róża przyjeżdża z matką do Paryża, aby leczyć się u najlepszych lekarzy, ponieważ jest niemową. W mieście tym powodzi im się bardzo różnie. W czasie Rewolucji i zaraz po niej żyją na skraju nędzy. Z tego stanu próbuje wydobyć je Róża pozując do portretów, pomagają im przyjaciele, z czasem też obie kobiety dostają pracę. Róża fascynuje się malarstwem, próbuje swoich umiejętności w tej dziedzinie. Pewnego dnia zakochuje się i wyprowadza się z domu wbrew woli matki.
Obie kobiety – Różę i Ninę łączą matki, a właściwie ich zachowanie wobec córek. Obie postępują jak bluszcze, osaczają je, manipulują. Wtrącają się w życie osobiste córek, chcą za nie decydować, a gdy one próbują od tego uciec, knują intrygi bądź śmiertelnie się obrażają.
„Podróż do Miasta Świateł. Róża z Wolskich” To niesamowita opowieść. Chociaż z początku trochę mnie denerwowała. Męczyło mnie zbyt dużo opisów, francuskich nazw i określeń.
Autorka w książce tej w niezwykle skrupulatny sposób opisała Paryż. Ulice, miejsca, postacie historyczne. Wydawać by się mogło, że Paryż jest jednym z głównych bohaterów tej książki.
W „Podróży do Miasta Świateł. Róża z Wolskich” niezwykle fascynowała mnie historia dziewiętnastowiecznej Róży. Niezwykle niezależnej, nieprzejmującej się konwenansami, robiącej to, na co ma ochotę. Wręcz czasem wzbudzająca zniesmaczenie, zgorszenie, oburzenie. We fragmentach dotyczących Róży książka była sprośna, z pieprzykiem. Poznajemy w nich świat metres, kurtyzan, utrzymanek. Ale także arystokracji, artystów, wyższych sfer, ale także ludzi z najniższej warstwy społecznej.
To książka o pięknych miejscach, o ciekawych ludziach i ich fascynujących historiach. Nieodłącznym tłem powieści jest sztuka malarska oraz moda.
Książka ta mnie pochłonęła. Polecam ją zdecydowanie wszystkim niezależnie od płci i wieku. A ja już nie mogę doczekać się kolejnego tomu.