Każdy rok Tommy'ego Llewellyna recenzja

Q: Wiesz, że jutro cały świat o tobie zapomni, co byś zrobił* w tej sytuacji?

Co roku, tego samego dnia cały świat zapomina o Tommy'm Llewellynie. W każde swoje urodziny chłopak budzi się z czystą kartą. Ten dzień nazywa Resetem. Co 365 dni Tommy na nowo musi odzyskiwać przyjaźń swoich przyjaciół, walczyć o siebie i swoje życie, przypominać się światu.
Wszystko się zmienia, kiedy Tommy się zakochuje. To sprawi, że będzie chciał stawić czoła okrutnemu losowi i oszukać swoje przeznaczenie. W końcu każdy system ma jakieś wady i luki, a Tommy zrobi wszystko, aby je znaleźć i dobrze wykorzystać.


Po przeczytaniu książki jeszcze długo zastanawiałam się nad swoimi odczuciami i nadal mam problem z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony jest to przepiękna i zarazem bardzo smutna historia o chłopaku, który pamiętał więcej niż inni, o chłopaku, który prawie całe swoje życie był i raczej będzie samotny, o chłopaku, który miał tylko rok, aby poczuć namiastkę prawdziwego szczęścia, przyjaźni i miłości, aby po tym czasie wszystko zaczynać od nowa, o chłopaku, który się nie poddał i mimo wszystko miał nadzieję, nawet jeśli czasem tylko lekko się tliła, o chłopaku, który podjął walkę, jednocześnie wiedząc, że może być na straconej pozycji, o chłopaku, który zaryzykował i postawił wszystko na jedną kartę, o chłopaku, który pragnął być zapamiętany, o chłopaku, którego wszechświat potraktował jak jakiś błąd. Co roku kasuje go i „naprawia” system, zastępując jego działania czymś innym, jednak nie potrafi tak naprawdę się go pozbyć raz na zawsze.
A z drugiej strony pomimo towarzyszenia Tommy'emu przez większość jego życia poznajemy jego najprostsze i najbardziej banalne aspekty, a to czasem potrafiło być nużące i trochę nudnawe. Nie mniej jednak cały czas mu kibicowałam i za każdym razem, gdy zbliżał się Reset, a tempo akcji wzrastało, trzymałam kciuki, że może tym razem coś się zmieni. Jednak przez większość roku jego życie było w miarę normalne, a to każdy z nas ma na co dzień.

„Każdy rok Tommy’ego Llewellyna” to książka, którą jednak polecam. Jest jedyna w swoim rodzaju i pokazuje, że nawet w najbardziej pochmurny i deszczowy dzień słońce potrafi przebić się przez najbardziej gęste chmury, a nawet najmniejszy promyk potrafi dać nadzieję i siłę do walki.