Zupełnie Normalna Rodzina recenzja

Do przeczytania tej książki skłonił mnie przede wszystkim tytuł. Lubię takie ironiczne podejście do tematu. Coś takiego jak zupełnie normalna rodzina przecież nie istnieje. W każdym domu dzieje się coś, co temu stwierdzeniu przeczy. Tak również było w tej rodzinie...
 
19 letnia córka prawniczki i pastora zostaje oskarżona o zabójstwo mężczyzny. W książce mamy okazję poznać historię z perspektywy ojca, matki i córki. Czy dziewczyna jest winna morderstwa? Czy rodzice zrobią wszystko, by ich córkę uznano za niewinną kosztem niesprawiedliwości? 
 
,,Łatwo jest wierzyć, że to, co najlepsze w naszym życiu, ma się dopiero wydarzyć. To zwyczajna ludzka słabość. Bóg nauczył nas tęsknić''.
 
Muszę przyznać, że byłam na początku uprzedzona do tej książki, bo opis mimo, iż był intrygujący ani mnie nie przekonał, ani nie zniechęcił. Po przeczytaniu pierwszej strony poczułam, że historia opowiedziana w środku jest na tyle interesująca, że warto jej poświęcić czas. W momencie ukazania się przed moimi oczami 70 strony wiedziałam, że nie rozstanę się z tą pozycją zbyt szybko, bo lubię przebywać w otoczeniu dobrze napisanych książek. Akcja nie pędzi na łeb na szyję, trup nie ściele się gęsto, ale autor zadbał oto, by czytelnik nawet przez chwilę się nie znudził. Jedyne z czym mam problem to zakończenie. Ono nie było złe, wręcz przeciwnie było nieprzewidywalne, na swój sposób ciekawe. Tylko nie wiem, czy do końca się z nim zgadzam. Ode mnie 9/10.