Va banque recenzja

Seria "Grzechy krwi" to jeden z większych rollercoasterów emocjonalnych jakich znam, do kolejnej książki z serii podchodziłam z dużą rezerwą, bo drugi tom dosłownie przeżuł mnie emocjonalnie.
Oczywiście dobrze zrobiłam bo autorka znowu pobawiła się moimi uczuciami, a moje serce stanęło i to nie raz. W tej książce jest tak wielka ilość emocji, która aż przytłacza czytelnika. Jeśli jesteście przywiązani do bohaterów, to trzymajcie się mocno, bo niektóre wydarzenia są po prostu aż niemożliwe do przetrawienia.

Miłość potrafi być skomplikowana, Olaf, Ama i Jesper na pewno się o tym przekonali. Ciężko było mi pogodzić się z ich decyzjami, ale są dorośli, uczuć nie zmienią. W tej części show skrada Filomena, która atakuje Jespera na balu charytatywnym, na dodatek grozi jego rodzinie, a kto zna Jespera, wie jak to na niego działa. Gra pomiędzy nimi się rozpoczyna, nienawiść przeplata się z fascynacją. Czy ktoś tym razem wyjdzie z tego zwycięsko? Jakie decyzje przyjdzie im podjąć?

Nie wiem jak autorka to robi ale po 50 stronach trzeba odetchnąć, poukładać sobie w głowie nowe fakty, które ściskają za gardło. Zdążyłam poznać dosyć dobrze Koste i Jespera, wiem jaka więź ich łączy i pomimo tej mafijnej otoczki ich uczucia były zawsze prawdziwe, a to jak razem z Alicją wychowali Jespera niezwykle jest budujące i piękne. Ta rodzina jest wyjątkowa i dziwna zarazem, jednak trudności jakie przed nimi postawiono, sprawiły, że wiedziałam, że dużo się może zmienić. Zastanawiałam się tylko czy Jesper będzie w stanie to udźwignąć. Skomplikowana relacja z Amą, problemy w pracy, mnóstwo obowiązków i rodzice- na głowie miał sporo, a sprawy Filomena nie ułatwiała, ani trochę. To bardzo charakterna kobieta, która chciała zemsty. A to potężna broń.
Byłam bardzo ciekawa ich relacji, która zaczęła się naprawdę okropnie. Mafia potrafi być bezwzględna, a pomysły Jespera przyprawiają o gęsią skórkę.

Historia nieprzewidywalna do samego końca jak Jesper. Lubię go, ale wiele razy miałam ochotę przywalić mu w gębę, za jego zimne oblicze. Różne uczucia mną targały. Filomene pokochałam, choć na początku wydawała mi się zbyt odważna, to z czasem zaczęłam ją rozumieć i jej dopingować, fajny charakter, o którym nie tak łatwo przyjdzie mi zapomnieć.

Gorąco polecam kolejną bardzo dobrze skonstruowaną historię Magdaleny Winnickiej, bo znajdziecie tu wszystko. Każda emocja przemknie przez ciało, pokochacie bohaterów, ale będą też momenty w których będziecie ich nienawidzić. Nikogo autorka nie oszczędza, a nas to już na pewno. 😂 Piękna, wzruszająca, dosadna! Nie zawiodłam się kolejny raz, wręcz przeciwnie, chce więcej! To niezaprzeczalnie najlepsza książka, jaką przeczytałam w tym roku. Zaufanie to potężna broń, kiedy raz ją stracisz, możesz nigdy nie odzyskać.
Zakończenie czyta się na wdechu i zostałam z mnóstwem pytań. 😢 Kocham tą serię! Dziękuję, dziękuję, dziękuję!❤️😘