Gra Anioła recenzja

Grę Anioła dostałam dość dawno, bowiem w październiku, aczkolwiek dopiero wczoraj miałam czas żeby ją przeczytać. Zaopatrzona w kubek herbaty malinowej i jedną z ulubionych zakładek zabrałam się do czytania.
„Pisarz nigdy nie zapomina dnia, w którym po raz pierwszy przyjmuje pieniądze lub pochlebstwo w zamian za opowieść.”-Na początku trafiamy na krótkie przemyślenia autora. Osobiście bardzo lubię takie wstępy, gdzie akcja nie zaczyna się od „cześć, co na obiad?”, ale od kilku zdań, które mają naprowadzić nas na dany temat.
Bohaterem powieści jest David Martin, chłopak- mężczyzna z ciężkim dzieciństwem za sobą i wielkimi pragnieniami przed sobą. Pracuje w gazecie jako dziennikarz, choć nie ma zamiaru związać się z tym zawodem na dłużej. Marzy mu się kariera pisarza i w końcu dostaje wymarzony dar od losu- własną rubrykę i fanów, którzy z chęcią czytają jego „wypociny”.
To trzecia książka Carlosa Ruiza Zafóna, którą czytam i muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Choć zwykle w jego powieściach powtarzają się pewne schematy- współczesność splata się z przeszłością, a bohaterowie odnajdują w sobie swych poprzedników- to jednak autor za każdym razem potrafi mnie zaskoczyć. Tak też było w tym przypadku; choć moja wyobraźnia działała i sama knułam kto może za czym stać, to jednak koniec zupełnie mnie zbił z tropu. Co nie znaczy, że się zawiodłam- wprost przeciwnie.
Tajemniczy wydawca wprowadził typową dla Zafóna atmosferę, a powoli rozwiązująca się a jednocześnie coraz bardziej gmatwająca zagadka sprawiała, że nie mogłam się choć na chwilę oderwać od książki. I choć to David jest głównym bohaterem, to jednak wiele pobocznych postaci- jak choćby Isabella czy Sempere syn,(części czytelników znany już z „Cienia Wiatru”, a tutaj postawiony w zupełnie innym świetle) nadawali charakteru książce, sprawiali, że „stara Barcelona” chyba na zawsze zapadnie mi w pamięć.
Książkę czyta się szybko, aczkolwiek dla mnie nie było to „lekkie, przyjemne czytadełko na wieczór”. Pochłaniałam każdą stronę, krążąc z bohaterem po uliczkach Barcelony, ale jednocześnie w mojej głowie tworzyła się własna część tejże historii.
„Gra Anioła” to doskonała mieszkanka tego, co najlepsze- przeszłości, wątków erotycznych, religii(co w powieściach nieczęsto się zdarza), miłości, przyjaźni, intrygii, morderstw. Jest tu pokazana również kruchość życia ludzkiego i chęć życia wiecznego. Fani „Cienia Wiatru” z pewnością się nie zawiodą, tym bardziej, że w „Grze Anioła” następuje powrót do Cmentarza Zapomnianych Książek.
Czy David wypełni zadanie, do jakiego się zobowiązał? I kim tak naprawdę jest człowiek, który tak namieszał w życiu tego chłopaka? Sięgnijcie po powieść Zafóna, a gwarantuję, że się nie zawiedziecie.