Delirium recenzja

Książka "delirium" autorstwa Macieja Kapuścińskiego to świetny pozycja dla fanów psychologi. Ponadto istnieje w niej wątek kryminalny, który wzbogaca fabułę i sprawia że przeczytasz ją w jeden wieczór. Jest to historia Krzysztofa, który stał się ofiarą zdrady. Świadom swego nieszczęścia mierzy się z myślami samobójczymi, co trwale wpłynie na jego życie. Doświadcza refleksji która wywołała w nim silne uczucia i zmieniła sposób postrzegania swoich czynów. Jednak na usta cisną się pytania, czy aby napewno podjął dobra decyzję? Czy dobrze odczytał przekaz opowieści pani Kierzkowskiej? Co naprawdę stało się na górskiej trasie? Czy to musiało się stać?! "Delirium" z początku było dla mnie wielkim znakiem zapytania. Ciężko było mi wejść w ten świat pełen bólu i wątpliwości, by dobrze go zrozumieć. Jednak z kartki na kartkę coraz lepiej rozumiałam z czym zmagał się Krzysztof, czym wzbudził we mnie współczucie. Mimo że jego postać jest zagadkowa i nie pozwala w pełni się poznać, co wzbudza jeszce większą ciekawość. To pozostawia miejsce na własne refleksje i zrozumienie swej egzystencji. Zyskuje tym aure tajemniczości, pozwala samemu doprecyzować każdy szczegół i rozwija naszą wyobraźnię. W książce występuje wątek religijny, który ma znaczenie w postrzeganiu świata przez Krzysztofa, jego działań i przemyśleń. Szczególną uwagę przyciągają monologi bohatera mającego myśli samobójcze, jego perspektywa i moralność. Jest też motyw rodzicielstwa pięknie oddający jego siłę, a niektóre sceny przyprawiają o łzy, nawet tych mniej wrażliwych. Jedyną wadą jaką dostrzegam w dziele Macieja Kapuścińskiego to mało rozbudowana fabuła, która naprawdę miała potencjał. Interesowały mnie jego spostrzeżenia na tematy egzystencjalnie itd. Brakowało mi przedstawienia sytuacji "na trzeźwo" gdyż czasem ciężko było zrozumieć co autor miał na myśli. Możliwe że to właśnie chciał osiągnąć i dodać tym nutę zagadki. Jest to moja pierwsza książka o takiej tematyce, aczkolwiek wiem już że nie ostatnia, jeśli będą tak dobre jak ta. Nie sądziłam że wywoła we mnie takie emocje i skłoni do wyrobienia własnego zdania. Jestem ogromnie ciekawa dalszego przebiegu wydarzeń i uzasadnienie wszystkich tych kroków. Przerażające jest to jak wiele zmienia perspektywa patrzenia na świat, jak wiele dobra lub zła może wyrządzić. A wystarczy tylko odpowiednie spojrzeć, a wszystko może zmienić swoje znaczenie i cele. A więc nasuwa się pytanie czy Krzysztof przedstawił prawdziwy charakter żony? A może to tylko jego perspektywa, która mogła zostać podkoloryzowana. W ten sposób można manipulować ludźmi. Ale czy Krzysztof naprawdę był niczemu winy? Uważam że wszystkie te elementy sprawiły że książkę czyta się naprawdę dobrze, jest wciągająca i przede wszystkim zapada w pamięci. Myślę jednak że książkę najlepiej podsumuje to cytat, który najbardziej mnie urzekł. "Stara się iść, być może uciec w dół grądu, tylko te małe dziewięcioletnie rączki trzymają go silnie i za nic nie puszczą" Właśnie to jest najgłębszym przesłaniem tej książki...