Kasika Mowka recenzja

Książka opowiadająca o nieszczęśliwym dzieciństwie, trudnym dorastaniu, i jeszcze trudniejszej dorosłości. W doskonały sposób pokazuje nadopiekuńczość w skrajnym wydaniu. Kasika była wychowywana w świecie zamkniętym, można powiedzieć, że w świecie hermetycznym, nie znała świata – nawet tego najbliższego, znała tylko podwórko i kawałek świata za bramą. Kasika dziewczyna zdolna, posiadająca wiedzę encyklopedyczną, książkową – sama o sobie tak mówi, ale nie posiada wiedzy o życiu – bo nikt ją tego nie nauczył.

Wychowywana przez babcię, którą kocha a z drugiej strony nie lubi. Świat Kasiki toczy się wokół babci i kamienicy w której mieszka, kamienicy gdzie nie ma rówieśników, nie ma się z kim bawić. Babcia to osoba apodyktyczna, stara się wychować dziewczynkę najlepiej jak potrafi, ale nie widzi tego, że tak naprawdę okalecza ją na całe jej życie. Babcia, ciągle dziewczynkę oszukuję nie chce jej powiedzieć nic o jej rodzicach i tajemniczych ludziach przychodzących do ich domu. Babcia wychowując Kasikę, wyręcza dziewczynę we wszystkim, nie widzi w tym nic złego, chce, aby dziewczynka skupiała się tylko na nauce. Dziewczynka będąc już osobą dorosłą nie potrafi sporządzać posiłku, samemu myć się oraz wiele innych czynności samoobsługowych, nie potrafi pracować, nie potrafi dostosować się do życia w społeczeństwie, nie potrafi żyć z innymi.

Książka według mnie bardzo dobrze pokazuje przede wszystkim, nadopiekuńczość oraz źle pojmowaną miłość do dziecka a nawet miłość zaborczą. Książka powinna stać się swoistym poradnikiem dla rodziców i opiekunów, co robić, aby dzieci były szczęśliwe i aby w przyszłości nie znienawidziły nas, za to, że czegoś ich nie nauczyliśmy, że ciągle były okłamywane, że ich życie wygląda tak a nie inaczej.

Bohaterka pod koniec życia babci i po jej śmierci poznaje świat od strony brutalnej czyli gwałtu – który przynosił jej rozkosz, ale nie potrafiła tego nazwać, braku pracy, odrzucenia przez innych. Powraca do przeszłości do swej kamienicy gdzie mieszkała, ale już nie ma tam życia.
Można powiedzieć, że bohaterka pomimo, że żyła była dla innych nikim, była kimś kogo tak naprawdę nie ma. Gdyby zmarła albo coś jej się stało, nikt by nad tym nie rozpaczał, nikt by jej nie szukał. I w życiu tak bywa, jest wiele „bezimiennych” ludzi, którzy żyją wokół nas, a tak naprawdę ich nie znamy.
Książka w doskonały sposób, odzwierciedla sytuacje, które mają miejsce w dzisiejszym świecie, pomimo iż mamy XXI wiek. Tutaj nadopiekuńczość w skrajnym wydaniu przeradza się w dramat, dramat dziewczynki niedostosowanej społecznie.

Książka napisana jest w sposób jasny, prosty i zwięzły. Uważam, że tak trudny temat został doskonale opisany i przedstawiony przez autorkę.