Kasika Mowka recenzja

Kasika Mowka wywołała we mnie jakiś niepokój. Dziwne uczucie.
To książka trudna, wstrząsająca opowieść o dzieciństwie ubezwłasnowolnionej małej dziewczynki, wychowywanej pod kloszem, w oderwaniu od rzeczywistości.

Kasika Mowka to mała dziewczynka, która sama sobie nadała to imię, bo na pewno nikt inny takiego nie nosi. Kasika jest bardzo mądra i uzdolniona, zamyka się w świecie książek w starej kamienicy i nic poza tym.
Jest niesamodzielna, bo już na samym początku nie pozwolono jej na to. Babcia całkowicie ją zdominowała, izolując i odsuwając od rówieśników i świata zewnętrznego, robiąc za nią dosłownie wszystko, skacząc koło niej, usługując jej. Dziewczynka nie potrafi się umyć, zawiązać butów, zrobić sobie śniadania, posprzątać czy przygotować herbatę. Jest zarazem rozpieszczona i rozwydrzona, ale również samotna i w pewien sposób upośledzona. Klosz, pod którym schowała ją Anna jest szczelnie zamknięty i nieprzeźroczysty.
Zależność od babci jest tak silna, że z czasem nie można się już od niej uwolnić i nie ma możliwości samodzielnego i swobodnego życia.

Czy potrzebny jest dziewczynce kontakt z innymi, ze światem? Przecież jest babcia i jej miłość, jej egoistyczne uczucie. Czy to wystarczy? Sama babcia w pewnym momencie dostrzega, że nie. Kasika z grzecznej uległej dziewczynki staje się okrutnym i bezwzględnym potworem, nie wahającym się przed użyciem ostrych i przykrych słów, nie liczącym się ze swoją opiekunką. Potworem, którego stworzyła babcia sama, poprzez swoją toksyczną miłość, poprzez zbyt ciasne otaczanie dziewczynki opieką, poprzez ogromną krzywdę jaką wyrządzała temu dziecku każdego dnia. Potworem, którego los z góry był skazany na niepowodzenie. Jej nie mogło się w życiu udać… bo cierpiała i „odchorowywała” babciną miłość przez całe swoje życie.

To powieść o trudnej miłości babci i wnuczki, o niemożności prawdziwego wejścia w dorosłość. Opowieść to szczera do bólu, bo w pewien sposób będąca dla autorki rozliczeniem z przeszłością.