Droga białych kwiatów recenzja

Jedna porażka przekreśla marzenia o karierze akademickiej, zmuszając Hanię do powrotu do rodzinnego miasteczka i życia, które od dawna nie daje jej satysfakcji. Nieoczekiwana propozycja pracy stawia przed dziewczyną nowe możliwości, ale i problemy. Pewne wydarzenia sprawią, że zapragnie walczyć o siebie i odnaleźć szczęście, a także nieznaną część swojej tożsamości. Gdzieś na horyzoncie majaczą sylwetki adoratora i pewnej emerytowanej aktorki. Jaką rolę odegrają w życiu Hani?

Piękna, delikatna, prawdziwa… Taka jest historia Hani, głównej bohaterki “Drogi białych kwiatów”, nauczycielki z pasją, kobiety takiej, jak my. Marta Lenkowska proponuje czytelnikowi bardzo przyjemną fabułę, która, choć z pozoru wydaje się lekka, porusza nietuzinkowe tematy. Wykreowany świat i bohaterowie są tak prawdziwi, że mogliby żyć tuż obok nas, przeżywać wzloty i upadki, osiągać sukcesy i dążyć do upragnionych celów. I właśnie za ten realizm pokochałam tę książkę! Bo któż nie kocha powieści, w których niejednokrotnie możemy odnaleźć samych siebie? Kolejnym fajnym elementem jest wplecenie w tło tematów teatralnych, dzięki czemu historia nabiera dodatkowych barw. W pędzącej codzienności bohaterów znalazło się też miejsce na miłość, choć nie tylko tę odwzajemnioną. Podobało mi się to ciepło, które pomału pojawiało się między Hanią, a jej adoratorem. Przyczepiam się tylko do jednej rzeczy! Niektóre relacje rozwijały się dla mnie trochę zbyt szybko. Cała reszta to wspaniale i lekko płynąca opowieść, która wzrusza, jednocześnie unosząc kąciki naszych ust ku górze. “Droga białych kwiatów” rozświetli Wasz dzień, rozgrzeje i otuli, gdy za oknem zrobi się ponuro. Kończyłam czytać tę lekturę pewnego deszczowego popołudnia i pomyślałam sobie, że do pełni szczęścia brakuje mi tylko opadających złotych liści. Naprawdę miło było spędzić czas z tą powieścią i poznać przyjemne pióro autorki. Jestem pewna, że to nie będzie ostatnie spotkanie z twórczością Marty. Zdecydowanie czekam na więcej tak ujmujących i życiowych historii. A Wam z czyściutkim sumieniem polecam “Drogę białych kwiatów”, nie zawiedziecie się!