Spóźnieni kochankowie recenzja

Książka opowiada o amerykańskim biznesmenie - Jacku który porzuca swoje dotychczasowe życie (dobrze płatna praca, żona oraz 4 dzieci ) żeby spełnić swoje marzenia.


Jack- 50-latek, Amerykanin, biznesem . Porzuca swoje dotychczasowe życie, rodzinę i bardzo dobra pracę, by odnaleźć siebie. Zostaje malarzem, kloszardem na paryskich ulicach.

Mirabelle- 70-latka, Francuzka, niewidoma. Świetnie radzi sobie w życiu, mimo trudnej sytuacji. Jest bardzo samotna, jedyną jej radością życia jest opiekowanie się gołębiami.

Przez przypadek spotykają się na ulicach Paryża. Ich głęboka samotność, zbliża ich do siebie. Zaczynają pomagać sobie nawzajem, rozmawiać godzinami o swoim życiu , poznawać się nawzajem a w konsekwencji zostają kochankami.
Tak naprawdę nie wiem co mam myśleć o tej książce. Z jednej strony jest ona opowieścią o szukaniu prawdziwej miłości opartej na zaufaniu, pokonującej bariery i konwenanse. Historia która uświadamia, że nie ma sytuacji niemożliwych, że każdy ma szanse na szczęście. Dzięki której człowiek zdaje sobie sprawę, że życie jest niespodzianką, że zdarzają się rzeczy o których się nam nie śniło, niewyobrażalne.

A z drugiej strony w czytaniu bardzo, bardzo przeszkadzała mi ilość lukru pomiędzy głównymi bohaterami. W każdym ich dialogu, było tyle słodyczy, że aż przyprawiało mnie o mdłości. Dodatkowo raziła mnie nierealność głównych bohaterów, sprawiali wrażenie ludzi bez wad- szczególnie Mirabelle: bardzo dobrze gotowała, miała świetną pamięć, nauczyła się grac na klarnecie wiele kompozycji nie znając nut , posługiwała się biegle językami obcymi ( jednocześnie nie znając alfabetu Brailla ) . Wydaję mi się, że w tym względzie autor zdecydowanie przedobrzył.
Czy jest to książka do której będę wracać?
Zdecydowanie nie.
Czy poleciłabym ją komuś?
Nie.