Ravage recenzja

“Otaczała nas cisza. Cisza tak gęsta, że nie śmiałem nawet oddychać, by jej nie zakłócić”.

Zoya jako mało dziewczynka straciła rodziców, od tego czasu żyje w ciągłym strachu, boi się, że oprawcy przyjdą po nią. Kiedy odkrywa, że jej brat żyje, postanawia się z nim jak najszybciej spotkać. Ta decyzja zaważy na całym jej dalszym życiu, wszystko zmieni. Zostaje uprowadzona sprzed domu swojego brata, trafia w ręce seryjnego mordercy Valentina, którego celem jest zniszczyć jej brata. Valentin jako dziecko został porwany razem z siostrą z sierocińca. Jego trudna codzienność, stała się koszmarem. Od teraz nikt nie zwraca się do niego po imieniu, stał się numerem 194, szkolony, niszczony, traktowany niczym zwierze, odurzany substancjami, przez które zatraca ludzkie odruchy. Stał się precyzyjną maszyną do zabijania. Nie miał wyboru, musiał wykonywać rozkazy swoich oprawców albo jego siostra zostałaby skrzywdzona. Między porywaczem, a jego ofiarą zaczyna tworzyć się niezwykła relacja…

Los bywa czasami bardzo nieprzewidywalny. Fabuła zaskakuje, niepokoi, ukazuje trudną relację naszych bohaterów, a powroty do ich przeszłości poruszają i sporo wyjaśniają. Styl Autorki jest bardzo dosadny, naturalny, lekki, pikantny. Wyraźnie mamy ukazane emocje, jakie targają naszymi bohaterami. A ci bardzo dobrze wykreowani, zaskakujący, charakterni, silni, nieugięci, takich ludzi nie spotykamy, na co dzień. Wyraźnie zarysowane ich psychologiczne osobowości. Zoya to niesamowita dziewczyna, z jednej strony krucha i delikatna, a drugiej silna i odważna, nie daje się złamać. Valentin jest bezduszną maszyną do zabijania, niszczy, zadaje celne ciosy. Wydaje się, że to człowiek pozbawiony jakichkolwiek uczuć, bestia w ludzkiej skórze.

Ich relacja od początku jest trudna, niejednoznaczna, oprawca i jego ofiara. Stają po przeciwnych stronach, a jednak nie wszystko jest takie oczywiste, dziewczyna zaczyna dostrzegać w swoim prześladowcy coś więcej. Autorka umiejętnie wodzi nas za nos, podsyca emocje, a pozorny chaos, w pewnym momencie staje się bardzo klarowny. Cały czas miałam dziwne wrażenie, że zbliżamy się do nieuchronnej katastrofy. Powieść przepełniona jest smutkiem, bólem, niemocą. Trudna walka ze samym sobą, o lepsze jutro, o miłość. Dobroć, serdeczność, cierpliwość, które stopniowo, nieśmiało zaczynają przynosić pozytywne efekty.

Powieść całkowicie mnie porwała, jest mroczna, chwilami brutalna, nietuzinkowa, zaskakująca. Zdecydowanie nie dla każdego. Ukazuje, że zawsze i dla każdego jest nadzieja. Każda z części jest o innym bohaterze, dlatego swobodnie można je czytać bez znajomości wcześniejszych tomów. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Serdecznie polecam.