Psy ras drobnych recenzja

To nawet nie jest opowieść lecz pewna, nieco inna relacja. Punkt po punkcie nazwana rzeczywistość szpitala psychiatrycznego widzianego oczyma młodej pacjentki.
 I nie można postawić tu kropki, bo w tę relację, z jej faktami, wydarzeniami podanymi krótkimi zdaniami, wkradają się porównania i obrazy zupełnie niezwykłe. Plastyczne porównania, niemal wizje, uczucia niemożliwe do określenia prostą polszczyzną. 
 Jedni uznają je za chore majaki depresyjnej kobiety, inni za surrealistyczne wymysły autorki. Ale część czytelników, w tym ja, znajdzie w tej narracji sposób na oddanie prawdy o Kobierzynie, o ludziach zaniedbanych medycznie, o lekceważeniu inności osób chorych psychicznie, także o wyrażaniu odmienności, o sytuacjach dalekich od powszechnie przyjętej 'normalności'.
 
 Trzeba starać się wsłuchać, zrozumieć, choćby pojąć... Zaś najlepszym sposobem na zrozumienie jest według Olgi Hund współodczuwanie, współwyobraźnia, wspólna ucieczka przed wilkami, a może psami ras drobnych, po ciężkich od soli chmurach. 
 Krótka, zwarta, ogromnie ciekawa książka, tragikomedia w odcinkach. . Tyleż prosta co głęboka. I śmiech budzi i przerażenie. Ja to kupuję. 
 
 Pani_Ka Czyta