Pierwsze prawo magii recenzja

Cykl Miecz Prawdy czytałam co najmniej pięć razy.  Teraz znowu stęskniłam się za ukochanymi bohaterami. A są to bohaterowie jak się patrzy! Jak przystało na porządne high fantasy (choć znajdziemy tu również mnóstwo elementów dark fantasy) mamy głównego bohatera  Richarda, z niego to taki mężczyzna którego każda heteroseksualna kobieta chciałaby mieć w domu, starego mądrego czarodzieja z wielkim apetytem i cudownym poczuciem humoru, no i ją.  Ją,  czyli bohaterkę dodajaca pewnej symetrii całej historii.  Ale! Zapewniam Was że ze względu na jej niezwykłe magiczne moce bardzo niewielu chciałoby ją mieć w domu. 
W zasadzie całe Pierwsze Prawo Magii jest wprowadzeniem do uniwersum stworzonego przez Goodkinda,  uniwersum które jest dość skomplikowane ale Autor wywiązał się znakomicie, łatwo jest sobie przyswoić sytuacje,  wydarzenia i miejsca.
No i Wy teraz zapytacie: ej, jak takie to super wszystko to dlaczego dajesz osiem gwiazdek, he?
No to powiem.  Cykle fantasy czytam od jakichś trzydziestu lat.  I póki żyję nie spotkałam się z powieściami tak ociekajacymi brutalnością jak w przypadku Miecza Prawdy.  Nie, nie za brutalność zabrałam te gwiazdki. Ale po kolei. U Goodkinda malo kto umiera spokojnie, najczęściej ludzie są rozpruwani,  wyflaczani,  cwiartowani,  paleni,  co tam tylko chcecie. Mózgi tryskaja,  kończyny latają,  jest naprawdę bardzo krwiscie i okrutnie. I nagle pośród tej krwistosci mamy rączki,  ramionka, plecki, nóżki,  brzuszek, czołko. Na szczęście nie było pupciusi bo niechybnie bym się porzygala.  Goodkind takimi zdrobnieniami okrasza opisy niewinnych a nagminnie w powieści krzywdzonych dzieci i zupełnie mu nie przeszkadza to że w zdaniu obok, kiedy mówi o dziecku również z pewnego punktu widzenia niewinnym ale zindoktrynowanym i przez to okrutnym, używa słów język czy żuchwa zamiast jezyczek lub  żuchewka.  Kojarzycie te reklamy słodyczy w których dorośli mówią dziecinnymi głosami? Jakieś łyse stare dziady szczebiocza jak przedszkolaki, dla mnie to kryptopedofilia,  i podobnie widzę te plecki i ramionka, fuj.  Za to jedna gwiazdka w dół a druga za troszkę wodolejstwa i rozwlekania z którymi mamy do czynienia przez prawie całą pierwszą połowę książki.  Za to potem jest rewelacyjnie, zakończenie kapitalne,  no i ja już się biorę za część drugą żeby po raz kolejny wziąć udział w tych wspaniałych przygodach.
Małpa poleca.