Puszka Pandory recenzja

Życie czasami potrafi dać nam tak w kość, jakby nagle ktoś otworzył słynną skrzyneczkę, z której wylały się wszystkie nieszczęścia. Wówczas trudno pozbierać to wszystko w całość i uporządkować, a wtedy najlepszą decyzją bywa ucieczka, tak jak to miało miejsce w życiu bohaterki „Puszka Pandory”.

Morgan Sangiacomo mieszka w Philadelphii i prowadzi firmę Armando Corporation, w której ostatnio niezbyt dobrze zaczyna się dziać, mimo że na targach w Mediolanie osiągnęli sukces. Aresztowanie wiceprezesa korporacji Douglasa zaczyna ciąg zdarzeń, które rzutują na reputację firmy. Do tego osobiste problemy związane ze stanem zdrowia męża i wrogością teściowej, ale też dziwne zdarzenia, jakie nawarstwiają się wokół niej, powodują, że życie Morgan wywraca się do góry nogami i kobieta zmuszona jest do pozostawienia wszystkiego za sobą. Na jaw wychodzą tajemnice, które zmuszają ją do opuszczenia Ameryki i zaszycia się w małej wiosce o nazwie Krzykosy, w której chroni się razem z synami. Warto tu zaznaczyć, że takie miejsce naprawdę istnieje, w której znajduje się piękny pałac o tej samej nazwie, co wieś.

Zaczynając czytać książkę, miałam wrażenie, że nie jest to początek zawartej w niej historii, gdyż od razu wątek z mężem bohaterki miał charakter kontynuacji, tak jak i inne elementy fabuły. Zaczęłam, więc poszukiwania i okazało się, że pierwszą odsłoną wydarzeń była powieść „Odwet”, a ponieważ nie znalazłam innych książek tej autorki, więc domyślam się, że tym tytułem pani Kotrez zadebiutowała na polskim rynku cztery lata temu. Mimo nieznajomości tomu pierwszego, bez problemu wniknęłam w kontynuację i podążałam za kolejnymi wydarzeniami w życiu bohaterki. Tym razem fabuła dzieje się w dwóch różnych miejscach. Najpierw obserwujemy to, co dzieje się w Philadelphii, po zmianach, jakich doświadczyła Morgan i emocjach w „Odwecie”, by teraz mierzyć się z nowymi wyzwaniami, po czym akcja przenosi się do Polski.

Umieszczeniem części akcji w Polsce autorka ukazała kontrasty mentalne i społecznościowe między dwoma krajami. Zestawiła ze sobą życie na polskiej wsi, mentalnością jej mieszkańców z nowoczesnością i klimatem amerykańskiego miasta. Perspektywa zamieszkania przez jakiś czas w miejscu, o którym wydaje się świat zapomniał, przeraża Morgan, ale wkrótce przekonuje się, że nie ma ładniejszego miejsca, w którym może zregenerować siły.

„Puszka Pandory” łączy w sobie romans z wątkiem kryminalnym i obyczajowym, a nawet mistycznym Ten ostatni aspekt fabuły zaznacza się w osobie teściowej Morgan, która nie przepada za synową i podejmuje działania wykraczające poza realną sferę życia. Na jej przykładzie autorka pokazuje, że karma wraca i jeżeli czynimy w jakiś sposób komuś coś złego, to prędzej lub później to się mści w skumulowany sposób. Narracja prowadzona w trzeciej osobie pozwala poznać bliżej inne postacie, chociażby Krystynę, u której Morgan znalazła schronienie, ale też innych mieszkańców wsi, których nie sposób nie polubić. To ludzie prości, postrzegający rzeczywistość po swojemu, ale szczerzy i lojalni, którzy gotowi są wesprzeć każdego mieszkańca Krzykosów.

Całość dosyć szybko się zmienia, czasami zaskakuje, a czasami można przewidzieć ciąg dalszy, ale tego, co znalazłam w końcowych epizodach się nie spodziewałam. Trudno po tych scenach określić, czy to jest ostateczny koniec tej historii, gdyż sprawy potoczyły się tak, że z powodzeniem można ją jeszcze dalej kontynuować. Wprawdzie wiele spraw autorka wyjaśniła w epilogu, ale pozostawiła pewną furtkę, którą zawsze można otworzyć.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Novae Res