O mężczyźnie, który widział dźwięki recenzja

Pod intrygującym tytułem – O mężczyźnie, który widział dźwięki – kryje się popularnonaukowa, czy może nawet nieco reportażowa praca zbierająca ciekawostki o fascynujących zjawiskach związanych z ludzkim umysłem. Joanna Zaręba, autorka tej książki, nie jest naukowczynią, nie specjalizuje się w neurobiologii, za to interesują ją zagadki naszego mózgu i powiązanego z nim umysłu. Tymi zainteresowaniami dzieli się ze swoimi czytelnikami, opowiadając im pokrótce o synestezji, echolokacji, osobowości mnogiej, zaburzeniach snu, fenomenie pamięci, o zespole sawanta, o tajemniczym i przerażającym zespole Costarda i kilku innych zagadnieniach związanych z niesamowitym ludzkim mózgiem.

W swojej publikacji autorka łączy informacje teoretyczne o każdym z opisywanych zjawisk z ich praktyczną stroną, czyli z historiami różnych osób, które ich w jakiś sposób doświadczały. Wybiera oczywiście te najbardziej spektakularne – czasem poruszające, czasem zaskakujące, czasem nawet mrożące krew w żyłach. Dodaje do tego informacje o badaniach naukowych i badaczach, którzy zajmowali się i zajmują danym tematem oraz bibliografię z propozycjami do dalszej lektury.

Pani Zaręba stara się przybliżyć tematy, o których właściwie nie mówi się na co dzień w kontekście mózgu. Bo mało kto chyba słyszał o synestezji, czyli zjawisku polegającym na tym, że mózg łączy ze sobą dwa różne bodźce, na przykład przypisując kolory do słyszanych dźwięków, jak mamy w tytule, czy smaki do kolorów. Albo o analgezji, czyli zaburzeniu polegającym na tym, że dana osoba nie czuje bólu, czy o zespole Cotarda – schorzeniu, które polega na tym, że osoba na nie cierpiąca jest przekonana, że nie żyje. Oczywiście nie zapomina też o tych bardziej znanych zjawiskach, jak zaburzenia snu, na czele z somnabulizmem (czyli potocznie mówiąc – lunatykowaniem), różne zagadnienia związane z niesamowitą pamięcią, czy z wykorzystywana jako tematy książkowe i filmowe osobowość mnoga.

Jak wspomniałam, nie jest to publikacja stricte naukowa, a raczej popularnonaukowa z zacięciem reportażowym i w takim też stylu jest napisana – przystępnie, dość prostym językiem, z wtrętami potocznymi, czy nawet popkulturalnymi. Dzięki temu może być łatwiejsza w odbiorze dla takich laików jak ja, nie przytłacza nagromadzeniem naukowego słownictwa, nie nuży definicjami, a skupia się na praktycznej stronie różnych zaburzeń i psikusów, jakie może spłatać ludzki mózg. Jest więc takim dość lekkim, nieskomplikowanym wprowadzeniem w tematykę oraz może zachęcić do dalszych lektur i zagłębienia się w fascynujący i tajemniczy świat naszego mózgu oraz umysłu. Nie jest to książka bez wad, ale jako publikacja dla osób, które jeszcze niewiele wiedzą w tej tematyce – poszerzająca horyzonty, rozwijająca, ale też skłaniająca do refleksji – sprawdzi się idealnie.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl