Psychopaci recenzja

Stephen Seager jest lekarzem psychiatrą z wieloletnim doświadczeniem w zawodzie. Dotychczasowa praktyka nie przygotowała go jednak na to, co czeka na personel w Stanowym Szpitalu Napa. Okazuje się, że nie bez powodu potocznie określa się go znamienną nazwą Gomora. "Psychopaci" to swego rodzaju pamiętnik autora z pierwszego roku pracy w tym szpitalu psychiatrycznym.

Napa State Hospital to miejsce, do którego kierowane są osoby, w przypadku których choroba psychiczna uniemożliwia odbycie kary więzienia za popełnione zbrodnie. Oddział C, na który skierowano doktora Seagera, kiedy zaczął praktykę w Gomorze, zrzesza szczególnie niebezpiecznych zbrodniarzy. Nie brakuje tam wielokrotnych morderców, zabójców dzieci czy pedofilów. Już pierwszego dnia lekarz doświadcza na własnej skórze, do czego potrafią być zdolni pacjenci oddziału podczas eskalacji gniewu.

Autor przedstawia swoje doświadczenia z pracy w Napa na tle życia rodzinnego. Dostajemy dzięki temu szerszy obraz sytuacji. Pozwala to lepiej zrozumieć pobudki, jakie mogą kierować personelem, który mimo realnego zagrożenia własnego zdrowia, a nawet życia, decyduje się na etat w takim miejscu. Ciekawy był dla mnie także wątek relacji, jakie siłą rzeczy rodzą się między lekarzami czy pielegniarkami, a pacjentami. Możemy chwilami spojrzeć na osoby chore, jak na ofiary. Mimo przerażającej skali popełnionych przez nie zbrodni, są one swego rodzaju niewolnikami zaburzeń, które zawładnęły ich życiem i popchnęły do dokonania tych strasznych czynów. Seager podkreśla, jak trudno czasami znaleźć złoty środek w pracy z tak trudnymi przypadkami. Każda decyzja, odpowiedź na dane zachowanie pacjenta, może wywołać dramatyczne skutki.

Myślę, że książka ma za zadanie nie tylko zszokować czytelnika. Nie chodzi jedynie o ukazanie agresji, która ze wszech stron otacza pracowników i podopiecznych oddziału C Szpitala Stanowego Napa i innych tego typu placówek. Autor chce przede wszystkim zwrócić uwagę społeczeństwa na to, jak rozległy jest problem chorób psychicznych i ich leczenia. Podkreśla, że odpowiedzialność za sytuację leży nie tylko w niewydolnym systemie lecznictwa i powszechnym w Stanach Zjednoczonych dostępie do broni. Aby zmniejszyć ilość zbrodni, należy nie tylko zająć się pomocą osobom chorym psychicznie, ale przede wszystkim uwrażliwić obywateli. Reagując na budzące wątpliwości sytuacje, każdy z nas ma możliwość wpływania na poziom bezpieczeństwa w społeczeństwie.