Za nasze winy recenzja

"Za nasze winy" to pierwszy tom sagi Tułacze życie Ewy Bauer. Kolejne "Kiedyś Ci wybaczę" i "Nigdy nie zapomnę" jeszcze przede mną i myślę, że się na nie skuszę. Jak z początku byłam bardzo uprzedzona do tego typu literatury, tak po przeczytaniu tej książki, myślę, że jednak sagi rodzinne nie są takie złe :)
Widząc na samym początku drzewo genealogiczne trochę się przeraziłam, bo jest naprawdę ogromne i z początku myślałam, że każda postać będzie mieć swoją książkę. Ale co się okazało, w pierwszym tomie poznałam losy ich wszystkich... ale zacznę może od początku.
Akcja zaczyna się w XVIII wieku, kiedy to Ludwig Neubiner poznaję Laurę, wdowę z córką Emilią. Niestety jak to w poprzednich czasach bywało - mieszkanie bez ślubu jest grzechem, przez co od razu stają się obiektem plotek i szykanowań. Postanawiają szukać innego miejsca do osiedlenia i wyruszają w podróż. I tak zaczyna się ich tułaczka od miejsca do miejsca. Gdy w końcu udaje im się znaleźć odpowiednie "lokum", zdarza się tragedia - dziecko Laury umiera. Po czasie okazuje się, że kobieta jest znowu w ciąży i odżywają na nowo. W międzyczasie znów postanawiają zmienić miejsce zamieszkania. Gdy osiedlają się już na stałe i rodzi się Joseph, są święcie przekonani, że los się do nich uśmiechnął i nic złego się już nie wydarzy. Ale niestety los bywa przewrotny....
W tej książce tyle się dzieje, że nie ma co się przyzwyczajać do danej postaci. A jest ich tyle, że momentami się gubiłam. Jednakże pomimo tego, zapałałam sympatią do całego rodu Neubinerów. Nie jestem przyzwyczajona do tak szybkiej akcji i miałam chwilami uczucie jakbym czytała streszczenie głównych momentów z czyjegoś życia, ale najważniejsze rzeczy były pokazane i niestety nie zawsze były one miłe i przyjemne. Bardzo podobał mi się pomysł z tajemniczą monetą, która przewijała się przez cały ród. Bowiem do końca zastanawiałam się jakie ona ma znaczenie w całej tej historii. Nadawała takiego mrocznego klimatu i aż z ciekawością czytałam do końca, żeby się dowiedzieć o niej co nieco. A zaczęło się to już od momentu śmierci Emilii, która gdy ją znaleziono miała ten pieniążek w dłoni..Powiem szczerze, że książka trochę wprowadzała mnie w ciężki nastrój, bowiem miałam wrażenie, że co chwile ktoś umiera i działało na mnie to trochę depresyjne... ale czytało się ją szybko i przyjemnie dlatego jeśli lubicie sagi rodzinne to myślę, że tą też warto poznać. Ja z chęcią przeczytam kolejny tom, jeśli będzie taka okazja.
Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Replika.