Chłopiec w pasiastej piżamie recenzja

Z pewnością choć raz słyszeliście o książce, bądź filmie, Chłopiec w pasiastej piżamie.

"Film trwa 1h 34 min a boli całe życie."

Jest dwóch chłopców. Urodzili się tego samego dnia, miesiąca oraz roku, ale los obsadził ich po dwóch różnych stronach drutu.

Bruno, dziewięcioletni chłopiec zmuszony wyprowadzić się z Berlina do Polski (wybaczcie, nie jestem pewna czy zostało to powiedziane, czy sama to wymyśliłam na podstawie drugiego tomu), gdzie jego ojciec dostał pracę jako komendant obozu. Nie wie co dzieje się za murami obozu, nie wie kim są Ci ludzie, wręcz zazdrości im, że przez cały dzień mogą chodzić w piżamach.
Jego największym zmartwieniem jest brak przyjaciół i nuda.

*

Szmul, jest żydem, który trafił do obozu wraz z całą swoją rodziną.
Niestety, mimo młodego wieku chłopiec zostaje mocno doświadczony przez okrutną wojnę.
Traci przez nią spokojne dzieciństwo, swoich najbliższych oraz przyszłość.
Bity, poniżany, głodzony, jest zdany sam na siebie.

Spotkanie chłopców jest niczym zderzenie dwóch różnych światów.
Niezwykła, bardzo silna przyjaźń zaprowadzi ich w jedno straszne miejsce. To nie powinno się tak skończyć, a jednak.

Książkę poznałam parę lat temu, wtedy też obejrzałam ekranizację.
Z ciekawością sięgnęłam po najnowsze wydanie tej książki, oraz jej kontynuację "Córkę komendanta", o której opowiem już w środę.

Niestety mocno się zawiodłam.
Brak korekty, mnóstwo błędów, przez które musiałam niektóre strony czytać kilka razy, by zrozumieć ich sens.
W miejscach, gdzie była wypowiedź bohaterów, brakowało myślników, więc musiałam wiele razy zastanawiać się czy jest to myśl czy jednak wypowiedź.

Konstrukcja zdań jakby pisało je dziecko. Owszem, książka została napisana z perspektywy dziecka jednak zważywszy na to, że lektura jest dla dorosłych, absolutnie nie dla dzieci, powinna być napisana poprawnie.

Pomimo pięknej oprawy graficznej, jestem niestety na nie i nie polecam tego wydania. Zdecydowanie lepiej sięgnąć po te starsze, które nie będą zawierać błędów.

Znacie tę historię?
Macie w planach jej kontynuację, napisaną z perspektywy siostry Bruna?