Tomek na Alasce recenzja

Nie wychowywałam się na przygodach Tomkach, dlatego (jak przeczytałam w jednej recenzji) nie miałam prawdziwego dzieciństwa 😉 Tytuły książek z tej serii jednak kojarzę, bo nie da się ukryć, miały duże znaczenie w historii polskiej literatury.

Zabrałam się za najnowszą książkę "Tomek na Alasce", przejrzałam jeszcze dla porównania tom pierwszy "Tomek w krainie kangurów" i zapoznałam się z komentarzami czytelników. Co do tego ostatniego, w morzu zachwytów i wspomnień co jakiś czas można było trafić na lodowate spostrzeżenia odbiorców, którym przeszkadzały brutalne opisy, patriotyczny idealizm głównego bohatera albo nie do końca trafnie odwzorowane realia historyczne. Przyznaję, że sama mam mieszane uczucia co do pierwszej części - przygody 14-letniego chłopaka skupiają się głównie na polowaniach, a to niesie martwego kangura, którego sam zastrzelił, a to przebiera nóżkami za stadem emu. Współcześnie to brzmi niedopuszczalnie, ale w latach '50 na pewno mnóstwo dzieciaków pochłaniało tę lekturę z wypiekami na twarzy.

Na pewno warto było dokończyć to, co autor miał w planach od początku, ale sam nie zdołał tego uczynić. Wyprawa do nieznanej krainy, trochę teatralne przerzucanie się encyklopedycznymi ciekawostkami i taka "swojska gadka" (np. "- No, brachu, jeśli taka fisz jak szanowny gubernator zaprasza na pogawędkę, to nie ma co, musisz drałować jak raz!") - fani serii na pewno docenią te charakterystyczne cechy, do których będą mogli wrócić po latach.

Wydaje mi się, że książka najlepiej przyjmie się właśnie wśród tych osób, dla których Tomek był literackim kolegą z dzieciństwa. Czytając "Tomka na Alasce", poczułam, że odbywam podróż w czasie. Wbrew pozorom nie do początku XX wieku, w którym rozgrywa się fabuła, ale do Polski lat '50/'60, tak silnie czuć w tym stylu, że nie jest uniwersalny. To z jednej strony duży plus dla autora, który wykonał kawał dobrej roboty, a z drugiej... jeśli miałabym znowu sięgnąć po powieści przygodowej, to raczej wybrałabym lżejszych zagranicznych klasyków.