Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat recenzja

Nanga Parbat to dziewiąty szczyt świata, mierzący 8126 metrów n.p.m. Inaczej Naga Góra, bo wywodzi się z sanskrytu, czyli języka literackiego starożytnych, średniowiecznych oraz wczesnonowożytnych Indii. Tyle co do nazwy. Warto w tym miejscu dodać, że góra długo opierała się przed zdobywcami. Dużo pochłonęła ofiar. Aż do 26 lutego 2016 góra była niezdobyta zimą. Wtedy to włoski himalaista Simone Moro, Muhammad Ali - Pakistańczyk, a także baskijski wspinacz Alex Txikon okiełznali szczyt. Tym wyczynem zniwelowali marzenia o zdobyciu Nangi przez polskiego himalaistę Tomasza Mackiewicza... Ten jednak postawił na swoim, choć nie udało mu się jako pierwszemu.

Właśnie o tej wyprawie jest ta książka, a właściwie o przeżyciach francuskiej himalaistki, Élisabeth Revol. Historię tragicznej wyprawy znają praktycznie wszyscy, bo było o tym bardzo głośno w naszych mediach. Polak po raz siódmy chciał zdobyć upragnioną górę, a Francuzka po raz czwarty. Wedle Revol udało się to im 25 stycznia 2018 roku. A potem zaczął się dramat, który znamy.

Ale czy na pewno znamy wszystkie szczegóły? Raczej nie i raczej nie możemy być pewni w 100 procentach, że Élisabeth Revol odtworzyła to, co wydarzyło się w tych dniach na Nanga Parbat. Czy dwójka górskich przyjaciół, którzy w stylu alpejskim, bez poręczowania i tragarzy jak i bez wspomagania tlenem mogła pokusić się o ten wyczyn? Musimy chyba wierzyć, że to im się udało.

Elisabeth Revol swoją historię opisała w książce zatytułowanej „Vivre. Ma tragedie au Nanga Parbat”, a jej premiera miała miejsce 16 października 2019 roku, a już w styczniu 2020 roku mogliśmy przeczytać o tym, co wydarzyło się na zabójczej górze w polskiej wersji językowej.

Jestem pewien, że nie było łatwo spisać jej to, co przeżyła w Himalajach ponad 2 lata temu. Jej odczucia, wybór trudnych decyzji, niekiedy błędnych, niekiedy racjonalnie przemyślanych, i to, że musiała zostawić Polaka, głęboko zarysowały się w jej sercu. Ta dramatyczna sytuacja do końca życia będzie zadrą w jej sercu. To czuć w jej wypowiedziach. To tak jakby każdy z nas stracił osobę bliską w sytuacji, w której nie jesteś w stanie pomóc, bo jesteś bezsilnym wobec zaistniałych, nieprzewidzianych chwilach naszego kruchego życia.

Część osób zada sobie też pytanie - po co pchali się na ten szczyt po raz kolejny z marnymi szansami na sukces? Sama Revol w swoich zapiskach doszła do tego wniosku. Jednak nie nam oceniać pasji innych, pasji do osiągania celu, mimo, że na każdym kroku czai się niebezpieczeństwo. Góry są pasją wielu amatorów, a wypadki mogą się zdarzyć nawet na... Śnieżce. Ja zaś uważam, że marzenia należy realizować...

Polecam tę książkę.