Oskar i pani Róża recenzja

Niedawno miałam okazję poznać niezwykłą powiastkę filozoficzną "Oskar i pani Róża" Erica-Emmanuela Schmitta, która opowiada zapierającą dech, krótką historię dziesięcioletniego Oskara, umierającego na białaczkę. W tych ostatnich dniach towarzyszy mu wolontariuszka - pani Róża. Już pierwsze rozdziały, a raczej listy głównego bohatera adresowane do Pana Boga, są wielce poruszające, mimo że pisane prostym, dziecięcym językiem. Z każdą przeczytaną stroną bliżej poznajemy chłopca. "Oskar i pani Róża" to swoisty przewodnik po ludzkim życiu, w którym nie zabrakło żadnego jego aspektu, również cierpienia. Jak mówi pani Róża: "Cierpienie fizyczne się znosi. Cierpienie duchowe się wybiera". W tej książce są zawarte oba rodzaje bólu i nie sposób nie czuć żalu oraz współczucia. Gdy czytamy tę historię, uzmysławiamy sobie, że cierpienie to nieodłączny element naszego istnienia, dociera do nas ten głęboki przekaz: żyj tak, jakby to był Twój pierwszy dzień na tym świecie! Wyznania i "rady" dziesięciolatka są bliższe mojemu sercu, niżeli miałby tak mówić ktoś dorosły. Jesteśmy świadkami, jak chłopiec zmienia swoje podejście do śmierci, prowadząc jednostronną rozmowę z Bogiem. Równocześnie niemożliwym jest unikanie tematu wiary, który napotykamy prawie na każdej stronie. Dzięki tej lekturze zrozumiałam, że każde życie jest bezcenne, że każda chwila jest wyjątkowa i nieprzewidywalna. Nauczyłam się doceniać szczęście, a także dostrzegać je tak, gdzie inni go nie widzą. Jestem przekonana, że ta krótka opowieść poruszy te małe i te nieco większe serca. Szczerze polecam.