Kiedyś, może nigdy recenzja

Po raz kolejny w tym roku postanowiłam dać szansę debiutowi. Tym razem to „Kiedyś, może nigdy” autorstwa Małgorzaty Dębskiej. Głównym bohaterem powieści jest rozwodnik Tomasz, który postanawia przenieść się do miasteczka N. Jest ono mu znane z lata, które spędził w nim, gdy jeszcze był beztroskim studentem. W trakcie podróży do miejsca docelowego zabiera ze sobą młodą autostopowiczkę udającą się do tej samej miejscowości na odbywający się tam festyn. W trakcie podróży jego umysł i serce w dalszym ciągu skupione są na nim samym i bolesnym rozstaniu, które było dla niego zaskoczeniem.

Po pewnym czasie od swojego sąsiada, de facto komisarza policji, dowiaduje się, że dziewczyna która mu towarzyszyła w podróży nie, żyje. Śledztwo umorzono ale Tomaszowi sytuacja ta nie daje spokoju i rozpoczyna własne. Gdzie go ono zaprowadzi?

Jednocześnie nasz bohater poznaje właścicielkę restauracji o wdzięcznej nazwie „Latający dywan”. Kasia jest pełną optymizmu panią. Ciepłą, ukierunkowaną na ludzi i z „sercem na dłoni osobą”. Trudno aby cierpiąca dusza Tomasz tego nie zauważyła. I tak powolutku zaczyna tlić się między nimi iskierka porozumienia. Ale czy nie zostanie ona zduszona?

Powieść jest na tyle krótka, że można ją przeczytać w jedno popołudnie. Pani Małgorzata połączyła w niej lekki kryminał z powieścią obyczajową. Czytając poczujemy buzujące w niej emocje i rozterki głównych bohaterów. Czas obecny przeplata się z przeszłością, co powoduje, że czytelnik może lepiej zrozumieć mieszkańców miasteczka N. Jego klimat, który został świetnie oddany i każdy z mieszkańców pomniejszych miast naszego kraju może się z nim utożsamiać.

Powieść napisana jest zwięzłym, rzetelnym językiem. Nie posiada zbędnych opisów, które by nas nużyły. A dodatkowo to jak ujęte są problemy bohaterów powoduje, że sam czytelnik zostaje zmuszony do refleksji nad życiem, przeznaczeniem i różnymi odcieniami miłości.

Dodatkowym smaczkiem jest fakt, że nie wszystkie wątki zostały jednoznacznie wyjaśnione. Czytelnik sam będzie mógł je sobie dopowiedzieć. Nie zawsze takie otwarte zakończenia do mnie przemawiają, jednak w tym wypadku niezmiernie przypadły mi do gustu. Nie do końca jest to furtka dla kolejnego tomu z cyklu ale mogłaby nią być.

Polecam.