Przewieszenie recenzja

Czy dobry kryminał musi być mroczny i krwawy? Czy jego czytanie zawsze powinno wiązać się z silnymi emocjami, okrutnymi obrazami i nieciekawymi myślami? Otóż nie. Istnieją lekkie i przyjemne powieści kryminalne, które wciągają równie mocno, co te ociekające krwią i brutalnością. Idealnym przykładem jest tutaj seria o policjantach z Lipowa Katarzyny Puzyńskiej oraz cykl Remigiusza Mroza o komisarzu Wiktorze Forście. I to właśnie ten ostatni będzie bohaterem mojej recenzji. Zapraszam na "Przewieszenie".

W okolicach Podhala dochodzi do serii dziwnych zgonów. Początkowo wszystko wskazuje na nieszczęśliwe wypadki w górach, jednak z biegiem czasu śledczy odkrywają udział osób trzecich w tych zdarzeniach. Nie mają już wątpliwości, że ktoś celowo obiera sobie ofiarę, za którą potem udaje się na szczyty, by tam wykonać swój plan. Komisarz Wiktor Forst zostaje oddelegowany do schwytania tego groźnego i nieobliczalnego mordercy, nim ten ponownie zaatakuje. Jak się okazuje niebawem, istnieje spore prawdopodobieństwo, że teraźniejszy zabójca z gór ma wiele wspólnego z wcześniejszą sprawą, nad którą pracował Wiktor oraz zamordowana Olga Szrebska. Czyżby morderca z Giewontu powrócił? Jeśli tak, to co go łączy z pojmanym wcześniej mężczyzną? Forst, podążając tropem mordercy, odnajduje coraz więcej puzzli tej jakże skomplikowanej i niebezpiecznej układanki. Układanki, która staje się grą pomiędzy zdolnym komisarzem a bystrym zabójcą. Niestety, ta zabawa to początek bardzo poważnych kłopotów policjanta. Od tej pory Wiktor staje się nie tylko myśliwym, ale i zwierzyną, na którą polują osoby gotowe zrobić wszystko, by raz na zawsze się go pozbyć.

Tym razem fabuła okazuje się znacznie bardziej frapująca i wciągająca niż poprzednio. Ne było miejsca na monotonne fragmenty, żmudne opisy i nudne poszukiwania. Wręcz przeciwnie, było tajemniczo, ale i dynamicznie, intrygująco, a przede wszystkim ekscytująco. Z ogromną niecierpliwością i dreszczami grozy, towarzyszyłam naszemu bohaterowi w rozwiązywaniu kryminalnych zagadek.

Jak już wspomniałam, akcja okazała się wyjątkowo szybka i nieprzewidywalna. Liczne nagłe jej zwroty, niezaplanowane wydarzenia oraz to wszechobecne, niewidzialne gołym okiem niebezpieczeństwo, podsycały czytelniczą adrenalinę do maksimum, przez co całość czytało się błyskawicznie i z ogromnym zainteresowaniem.

Niestety, jest również pewien minus w tej historii, a na imię mu Wiktor Forst. Przyznam, że jako główny bohater potrafi on w jednej chwili zyskać w moich oczach sympatię, a już za moment doprowadzić mnie do furii. Jest to człowiek, który nie kieruje się żadnymi odgórnie określonymi zasadami, ma w głębokim poważaniu uczucia i zdanie innych nawet własnych przełożonych. Potrafi bardzo szybko i spektakularnie zaleźć za skórę wielu osobom naraz. Jest arogancki, butny, niesubordynowany, a mimo to w jakiś niezrozumiały mi sposób, przyciąga uwagę, kusi i intryguje. Ale coraz częściej zaczyna mnie irytować jego styl bycia, zachowanie oraz same odzywki do innych. Zastanawiam się, jak długo będzie on w stanie igrać ze śmiercią i przeznaczeniem? I kiedy ktoś go w końcu usadzi na cztery litery? Bo to, że należy mu się porządny kopniak, to chyba nikt nie ma wątpliwości.

Jeżeli chodzi o samego mordercę, to nadal jest on dla mnie wielką i arcyciekawą zagadką. Jest tajemniczy, nieosiągalny niczym duch, a przy tym niezmiernie bystry i chytry. Ogarnięty poniekąd pewnym fanatyzmem, dobrze zorganizowanym i przebiegłym typem, doskonale wtapiającym się w otoczenie. Trudno go zrozumieć, spotkać i złapać.

Podsumowując, "Przewieszenie" Remigiusza Mroza to dobry i wciągający kryminał, który czyta się lekko i przyjemnie. On frapuje swoją fabułą, satysfakcjonuje dynamiczną akcją oraz intryguje nietuzinkowymi bohaterami. Tylko nasz główny komisarz coraz bardziej zaczyna odbiegać swoją postawą od tego, co lubię i cenię. Na tym etapie ( toż to dopiero drugi tom) przy nim Harry Hole czy też Daniel Podgórski to małe leszcze. Forst wie jak rozkochać w sobie czytelnika, by już za moment ten go znienawidził. Jestem ogromnie ciekawa co też będzie dalej? Mam nadzieję, ze w najbliższej przyszłości się przekonam.