Sprostowanie recenzja

___

Książka opowiada w naprzemiennych rozdziałach historie dwóch postaci: producentki filmowej Catherine oraz emerytowanego nauczyciela Stephena. Wszystko zaczyna się od momentu, gdy Catherine znajduje na swoim stoliku nocnym tajemniczą książkę. Okazuje się, że powieść opisuje wydarzenia z jej życia, które przez dwadzieścia lat skutecznie ukrywała przed światem. Przekonana, że autorka książki próbuje się na niej zemścić, Catherine o b s e s y j n i e dąży do odkrycia, kto napisał książkę i jakie motywy nim kierowały.
Tajemnica Catherine oraz jej powiązanie ze Stephenem, który z czasem jawi się jako coraz bardziej niepokojąca postać, napędzają fabułę. Jednak sam sekret, kiedy wreszcie zostaje ujawniony, wydaje się zaskakująco zwyczajny w porównaniu do wcześniej narastającego napięcia i p a r a n o i.
Mimo tego historia jest wciągająca. Po spokojnym początku, od połowy książki akcja nabiera tempa i trudno się od niej oderwać. Fabuła ma zaskakującą elegancję, wyróżniającą ją na tle podobnych powieści. Szczególnie dobrze skonstruowana jest postać Stephena, która wydaje się głębsza i bardziej intrygująca niż Catherine. Sama Catherine pozostaje nieco zdystansowana, co może być celowym zabiegiem – pozwala czytelnikowi zastanawiać się, czy powinna budzić sympatię.
Na uwagę zasługuje także specyficzna, nostalgiczna atmosfera tej książki. Sprostowanie to thriller psychologiczny, ale odbiega od typowych schematów gatunku. Przypomina bardziej trzymającą w napięciu obyczajówkę. Gdyby pominąć współczesne detale technologiczne, opowieść mogłaby równie dobrze rozgrywać się w połowie XX wieku, co nadaje jej ponadczasowy charakter.
To książka, która nie tylko zaskakuje, ale także zostawia czytelnika z refleksją, a jej nieoczywisty u r o k na długo zapada w pamięć.