Niemy krzyk recenzja

 Poruszamy się po dość znanej linii, bo oto kolejny raz mamy do czynienia z bohaterką w roli detektywa, która to jest niezależna i nieprzystępna. Znamionuję ją również trudne dzieciństwo, przeszłość która rzutuje na teraźniejszość. A jakże, każdy jakąś przeszłość ma, a im trudniejsza, tym lepiej dla sprawy. Stone jest bystra, świetnie radzi sobie w policyjnej robocie. Inaczej przecież nie rozwinęłaby się jej kariera zawodowa. A ona pomimo swojego niełatwego charakteru i częstego nie stosowania się do poleceń przełożonych, jest bardzo skuteczna. I oto obraz-szablon bohaterki wielu kryminalnych zagadek.
 
 Innym, nagminnie powtarzanym elementem w dzisiejszej powieści kryminalnej jest odwoływanie się do jakiegoś punktu przeszłości, co przekłada się na przesunięcie w tamtym kierunku ciężkości akcji. Widać dla autorów stało się już nudne prezentowanie zdarzeń zakotwiczonych tu i teraz, więc wolą dodać ten ekscytujący element zawierający w sobie tajemnicę, by rzecz bardziej podziałała na wyobraźnię. I to dzięki wykorzystaniu tego aspektu w powieści ratują się - w moich oczach - opisywane wypadki w "Niemym krzyku". Powracanie do wydarzeń sprzed dziesięciu lat, jakie miały miejsce w Crestwood, są o wiele bardziej interesujące i wciągające czytelnika, niż całe te pogadanki pani detektyw z jej podwładnymi i przełożonymi. Rysem dopełniającym jest trudne dzieciństwo bohaterki wspominane przy różnych okazjach raptem przy użyciu kilku zdań, co dodatkowo podkreśla zmagania się z emocjami, jakie towarzyszą detektyw przy tej sprawie. 
 
 Pewne potknięcia Angeli Marsons zasadniczo odbijają się na odbiorze lektury. Idiotyczna sytuacja, gdy czytelnik w powieści wciąż potyka się o jakieś słowo. Tutaj to było: szefowa/szef. Dochodź do takich zgrzytów, że oto szefowa została wezwana przez szefa. Pierwszy raz zderzyłam się z takim podkreśleniem funkcji dwóch osób za pomocą jednego słowa, w dodatku występujące w tym samym akapicie. Do tego dochodzi częste "przewracanie oczami". A dialogi, głównie te będące udziałem drużyny policyjnej, wypadają słabo poza sporadycznymi zabawnymi scenkami. To ma znaczący wpływ na wiarygodność zaprezentowanych relacji koleżeńskich. I pomimo iż Kim Stone jest nagminnie nazywana szefową, to czasem dokonująca się wymiana zdań umniejsza jej rolę prawdziwej dowódczyni zespołu.
 
 Podobnie jak u Cartera, krótkie rozdzialiki nadają dynamiki fabule. Jednocześnie nie rozbudowując jej ram, nie wyposażą w bogatsze relacje między bohaterami oraz opisy sytuacji. A na to liczę w dobrej powieści sensacyjnej. I jeśli jeszcze przed setną stroną domyślam się, jak mniej więcej rozegrają się sprawy, to i tak całość wypada mało ekscytująco. Dla mnie brak napięcia świadczy o przeciętności tego typu lektury.