Wszystko, czego wam nie powiedziałam recenzja

„Tryb przypuszczający, czas przeszły, gramatyczna reprezentacja straconych szans”

Lata siedemdziesiąte, prowincja w Ohio, na której żyje amerykańska rodzina chińskiego pochodzenia. Z pozoru wiodą uporządkowane i szczęśliwe życie. Tę fasadę burzy znalezienie ciała Lydii, która była oczkiem w głowie rodziców. Rodzina Lee zostaje zmuszona do stawienia czoła tajemnicom, które od lat oddalały ich od siebie.

Już mówiłam to wiele razy, ale mam ogromny sentyment do książek Wydawnictwa Relacja. Ilość emocji, które te książki budzą we mnie, jest wprost niedoopisania. Nie inaczej było w przypadku „Wszystko, czego wam nie powiedziałam”. Jednocześnie przepiękna, wzruszająca, ale i bolesna opowieść.

Autorka w swojej książce porusza bardzo ważne i trudne tematy. Początkowo pojawia się rasizm. Sposób traktowania osób chińskiego pochodzenia odgrywa tutaj wielką rolę. Autorka pokazuje, jak wpływa on na całe rodziny, nawet na osoby, które tak jak Marilyn są amerykanami od urodzenia.

Po chwili autorka zrzuca na nas emocjonalną bombę w postaci żałoby. Strata dziecka jest szczególnie bolesna. W tej książce autorka opisuje żałobę nie tylko po stracie dziecka, ale jednocześnie siostry. Pokazuje, jak destrukcyjny wpływ na rodzinę ma tak tragiczne wydarzenie.

Jednocześnie Celeste Ng wprowadza nas w świat tajemnic całej rodziny. Jej toksycznego środowiska, niespełnionych marzeń i przelewania własnych pragnień na dzieci. Ng jasno i wyraźnie przedstawia nam, jak nierealne oczekiwania mogą położyć się cieniem na całym życiu dziecka. I jak toksyczne i straszne jest spełnianie własnych marzeń i pragnień życiem i kosztem dziecka.

Autorka przywołując przeszłość Jamesa i Marilyn przedstawia nam jej wpływ na ich teraźniejszość. Ujawnia jak najmniejsze słowo, działanie czy gest wykonane w przeszłości odciska na nas piętno i brudzi nasze życie. Jak niewypowiedziane kiedyś słowa ciążą na naszej duszy, rozlewając gorycz, która przekłada się na całą rodzinę. Ng w bezlitosny sposób odsłania przed nami kolejne kawałki układanki.

Tutaj nic nie jest bez znaczenia, a każdy najmniejszy gest jest ważny. Autorka nie opisuje tu wprost zbyt dużej ilości emocji, a mimo wszystko wręcz wylewają się one z tej pozycji. Nie wiem, jak udało jej się to osiągnąć, ale czytanie tego debiutu przyniosło mi wiele satysfakcji i ogólnie emocji. Celeste Ng w przepiękny sposób opowiada tę bolesną historię. Byłam oczarowana sposobem jej pisania i prowadzenia opowieści. Czytając, miałam wrażenie, jakbym była obserwatorem tych tragicznych wydarzeń. Przeżywałam je razem z bohaterami. Czułam ich ból, żal i stratę.

Cała książka była nieco melancholijna, bolesna, trzymająca w napięciu, a jednocześnie przepiękna i dająca nadzieję. Niektóre części wycisnęły ze mnie łzy, inne podniosły na duchu. Z pewnością do niej wrócę, bo według mnie ma tak wiele warstw, że ciężko odnaleźć je wszystkie od razu.