Pax. Droga do domu recenzja

Ależ to była piękna historia. Podobnie jak w przypadku recenzowanej przeze mnie niedawno "Kudłatej" to niezwykle wartościowa powieść dla dzieci, tak samo jak jej poprzedniczka wypełniona bólem i goryczą.

"Pax. Powrót do domu" opowiada o dalszych losach Petera i liska Pax'a, którego chłopiec zmuszony był porzucić w lesie. Teraz gdy drogi naszych bohaterów znów się przecinają są już starsi, nasz lis założył lisią rodzinę a Peter, chodź dalej jest tylko chłopcem to jego postawa i wybory jakich dokonuje pokazują jak wiele w życiu musiał przejść i z czym do końca się nie uporał. Choć wojna się skończyła to ziemie i woda nie są bezpieczne ani dla ludzi i zwierząt. Pax by zapewnić bezpieczeństwo swojej rodzinie wyrusza w podróż by znaleźć dla nich nowy dom, niespodziewanie towarzyszy mu w tym też jego córka. Peter dręczony poczuciem winy, nie dopuszcza do siebie uczuć ani opieki, którą chce go otoczyć Vola i zapisuje się do Obrońców Wód i wyrusza pomóc uzdatniać skażoną wojną wodę.

Narracja trzecioosobowa prowadzona z perspektywy dwójki bohaterów pisana przystępnym językiem dostosowanym dla najmłodszych czytelników. Podobnie zresztą jak skład tekstu, większa czcionka i podobnie jak w pierwszej części przepiękne ilustracje w wykonaniu kanadyjskiego ilustratora Jona Klassena. Zdecydowanie niebanalna, momentami trudna ale przede wszystkim szanująca czytelnika, którym docelowo jest dziecko. Zmusza do myślenia, wywołuje przeróżne emocje, które z pewnością w trakcie lektury, bądź po jej zakończeniu należy przedyskutować.

Mocno wyróżniony jest tutaj motyw rodziny, tej niepowiązanej więzami krwi, jak i tej z krwi i kości. Razem z Paxem odczuwamy jego poczucie odpowiedzialności, pełne zaangażowanie jak i strach, w przypadku Petera pomagamy mu zrozumieć dlaczego bliscy są tak ważni w naszym życiu.




PODSUMOWANIE

Podobnie jak pierwsza część ich przygód to historia niezwykle wartościowa, momentami bolesna, przepełniona smutkiem i przygniatająca ciężarem jaki nosi w sercu Peter. Wyzwala w czytelniku wachlarz emocji od strachu po ekscytację i radość. To opowieść o tym czym jest dla nas dom i rodzina. O trudnych wyborach, które dokonujemy z miłości i gdy nie mamy już innego wyjścia. Ale też o stracie i towarzyszącą jej obawą przed dopuszczeniem do siebie uczuć. Ostatnie strony powieści sprawiły że dosłownie zalałam się łzami, a uczucie smutku połączone z poczuciem spokoju dosłownie trzymało mnie za serce jeszcze przez długi czas. Doskonale ukazuje magię przebaczania szczególnie akcentując to, że czasami w pierwszej kolejności musimy przebaczyć sobie. Wspaniała powieść dla dzieci, która skruszy serca nawet tych dorosłych i najtwardszych czytelników.