Szeptucha recenzja

Tą książką autorka przenosi nas w świat współczesnych Słowian i robi to w bardzo umiejętny sposób.
Głowna bohaterka Gosia świeżo upieczona absolwentka studiów medycznych jest o krok od zdobycia upragnionego zawodu lekarza, musi jednak odbyć obowiązkowe praktyki. Mieszkanka wielkiego miasta, przyzwyczajona do życia w biegu, kobieta nowoczesna musi zmierzyć się z pobytem na świętokrzyskiej wsi, gdyż tam zostaje ulokowana do odbycia obowiązkowego stażu.
Gosia nie cierpi przecież wsi, panicznie boi się kleszczy i nie wierzy w żadne lecznicze praktyki znachorki, jest realistką mocno stąpającą po ziemi. Już sama podroż sprawia bohaterce nie lada problem, co rusz na jej drodze piętrzą się przeszkody ,a to w postaci źle dobranych butów i odcisków, a to źle rozplanowanych i dobranych autobusów. Gosia we wszystkim i wszędzie widzi problem. 
Aż do momentu, kiedy przekroczy próg domu lokalnej znachorki i współczesnej rzec by można Baby Jagi. 

Świat Gosi wywróci się o 180 stopni. Bohaterka z dnia na dzień coraz bardziej wnika w lokalne środowisko bielińskiej wsi, poznaje przystojnego Mieszka, który podaje się za pradawnego władcę Polan, w dodatku jeździ na koniu, a jej serce zaczyna mocniej uderzać w jego obecności. Jej logiczne wyjaśnienia i racjonalne twierdzenia, że medycyna, którą stosuje Jaga to czyste zabobony zostaje szybko wyparta. Bohaterka od tej pory zamiast przepisywać recepty będzie raczyć klientów sproszkowanymi mieszankami ziół, nalewkami, a w niektórych przypadkach będzie nawet zakopywać magiczne kamienie. Demony, boginki i bogowie zostają żywcem wyjęci z pradawnych Słowiańskich wierzeń i toczą swoje życie razem z mieszkańcami Bielin. 
Gosława ma możliwość uczestniczyć w pradawnych obrzędach, których dziś w miastach nikt nie praktykuje - uroczystość w Noc Kupały, Zielone Światki czy wspólne topienie marzanny. Do każdego święta trzeba było należycie się przygotować i nic nie działo się tam bez przypadku. Autorka znakomicie tłumaczy to, co dziś nazwalibyśmy zabobonami. Kto z nas dziś pamięta o ubożętach, które opiekują się gospodarstwem, czy patronie lasu Leszym. Z pewnością książka ta to wspaniała lekcja o pochodzeniu pradawnych bóstw i ich udziale w życiu codziennym. Napisana niezwykle lekkim językiem przybliża nas do dawnych zwyczajów i tłumaczy wiele zjawisk. Do tego cała opowieść uraczona olbrzymią dawką dobrego humoru, niezwykle lekka i przyjemna.