Sierociniec recenzja

"Dzień jeszcze nie wstał, a noc niechętnie odchodzi w zapomnienie".

Siedziałem powyginany w fotelu całym sobą zanurzony w tę historię. Chłonąłem każdą literkę, każde zdanie. Zagłębiony w lekturze przeniosłem się na ten czas do Szczecina lat 60 i 70 ubiegłego wieku, by razem z kapitan Barbarą Romanowską szukać prawdy.

Czytanie "Sierocińca" autorstwa Przemysława Kowalewskiego w nocy, gdy cały otaczający mnie świat spał, wokół panowała ciemność i głucha cisza było mistycznym przeżyciem. Czytałem. Przecierałem zmęczone oczy i dalej brnąłem w tę opowieść. Aż nagle... w rogu mojego pokoju coś się poruszyło. Znieruchomiałem. Przełknąłem ślinę i obserwowałem. Cień przesunął się na środek pokoju. Zamknąłem oczy marząc, by po ich otwarciu to coś zniknęło. Delikatne rozchylenie powiek niczego nie zmieniło. Tajemnicza postać sunęła po pokoju zbliżając się do mnie. Wyciągnęła ku mnie długie, chude dłonie i delikatnie chwyciła za róg koca, którym byłem przykryty. Obudziłem się zlany potem. W fotelu. Z książką na kolanach...

Wiedziałem, że to nie będzie łatwa lektura. Autor za każdym razem "wylewa na mnie kubeł emocjonalnych pomyj", które mój entuzjazm i radość miesza z niemym krzykiem bólu. Oniemiały, jakby zahipnotyzowany przemierzałem ten mroczny, pełen chorej i upadlającej ludzkość władzy nad słabszym świat przedstawiony w książce. Brzydziłem się nim. Wiedziałem jednak, że gra toczy się o coś bardzo ważnego, że chodzi o życie dzieci. Musiałem wytrwać...

Ale ta historia to nie tylko sprawa dzieci z sierocińca. Autor "wmieszał" tutaj również traumy i trudne doświadczenia samych bohaterek i bohaterów przez co ta opowieść stała się dla mnie jeszcze ważniejsza i cenniejsza. Zaangażowałem się jeszcze mocniej.

Wraz ze zbliżaniem się do końca tej historii przeobrażałem się w bestią żądną zemsty. Moje oczy płonęły żywym ogniem. Odezwał się we mnie pierwotny, zwierzęcy grymas. Wyłem. Pragnąłem, by kaci zapłacili za swoje czyny, by otrzymali najgorszą z kar.

Przemysławie. Autorze. Doprowadziłeś mnie "Sierocińcem" do emocjonalnego wyniszczenia. Zepchnięty do rynsztoku ludzkiego okrucieństwa na końcu książki... zapłakałem.