Harry Potter i Książę Półkrwi recenzja

W "Księciu Półkrwi" nie można już dłużej się zwodzić - wojna w zasadzie już się zaczęła, a ostateczna bitwa wisi w powietrzu. Z więzienia uciekają śmierciożercy, Voldemort zbiera nowych popleczników wśród olbrzymów czy dementorów, a i w zamku nie można ufać każdemu. Ta historia nacechowana jest niepewnością i ciągłym niepokojem. W dodatku Harry zaczyna rozumieć o wiele więcej, niż spodziewałby się na początku swej przygody w Hogwarcie. Możemy sobie tylko wyobrazić jego uczucia - kiedy pierwszy raz przekroczył próg magicznej szkoły, wierzył, że jest to nagroda za okrutne życie u wujostwa. Tymczasem ma już pewność, że los świata czarodziejów zależy od niego, a jest za to tak odpowiedzialny, iż jeśli będzie trzeba, musi poświęcić nawet własne życie. I nie miał żadnego wyboru. W tym momencie możemy dobitnie uświadomić sobie, że Harry Potter to naprawdę postać tragiczna. W tym wszystkim jednak nie brakuje mu męstwa, ale przede wszystkim optymizmu. Komuś może to wydawać się oklepane, jednak warto zrozumieć, jak siła do walki i zaciętość jest nam niezbędna w życiu. Harry nie poddaje się i walczy do końca pomimo tego, jak silnie zdaje sobie sprawę, że może to być przegrana bitwa. Wszędzie po drodze napotykają go przeciwności losu. Śmierć bliskich, osamotnienie, poczucie niezrozumienia. Czy zwykły nastolatek powinien mierzyć się z czymś takim? Zdecydowanie nie. Choć nie tylko on zdaje sobie z tego sprawę, pozostaje zupełnie sam z własnymi myślami i koniecznymi działaniami, pomimo ogromnego wsparcia od przyjaciół. Ten tom wydaje mi się najbardziej ponury i obciążający ze wszystkich. Widzimy chłopca, który musi stać się mężczyzną teraz, natychmiast, nigdy nie przeżywając w pełni dzieciństwa i młodzieńczych lata tak, jak wyobrażamy sobie te okresy w życiu człowieka. Podczas gdy dla większości młodych osób w tym wieku największym zmartwieniem jest wybór dalszej ścieżki rozwoju, w życiu Harry'ego nauka i wybór przedmiotów do późniejszej pracy aurora, którą sobie wymarzył, wydają się śmiesznie nieistotne. I tak zapewne czuła się większość uczniów, niezdających sobie sprawy z powagi sytuacji. To Harry najmocniej odczuwa rozgrywające się wydarzenia, a my, jako czytelnicy, jesteśmy w stanie wczuć się w jego myśli i dowiedzieć się, jak bardzo było to dla niego trudne i jak ukształtować mogło młodego człowieka.