Bolesław Chrobry. Złe dni recenzja

Antoni Gołubiew, historyk i pisarz urodzony w Wilnie w 1907 roku, pochodził z rodziny dwóch wiar i dwóch narodowości – polskiej i rosyjskiej. Spędził niemal całe swoje życie tworząc fascynującą, wielotomową powieść o początkach Polski, którą od prawie roku stopniowo odkrywam.

Z tomu III zatytułowanego „Złe dni”, a właściwie z jego pierwszej z dwóch części, spośród barwnego społeczeństwa Polski, które ze nie szczędząc szczegółów scharakteryzował autor, wyłania się Bolesław Chrobry, przywódca bogaty w doświadczenie i intuicję pozwalającą mu się odnaleźć w politycznych intrygach wszelkiego kalibru. Gołubiew zadbał o to, aby kompleksowo ukazać czytelnikom pełne otoczenie władcy oraz ówczesnych mieszkańców podległych mu terenów. Myślę, że właśnie ten aspekt, w każdym kolejnym tomie, wart jest docenienia i wyróżnienia. Lektura „Złych dni” to nie tylko szansa na zgłębienie wydarzeń z życia Chrobrego - sam bohater nie występuje tu wbrew pozorom zbyt często, ale i relacji z Ottonem III oraz codzienności ludzi wszelakich stanów czy też dysponujących rozmaitą zawartością sakiewki czy cierpiących niedostatek.

Precyzyjne, staranie przemyślane i dopracowane opisy wzbogacone fragmentami przygodowymi, przeplatane są ściśle przekazywanymi faktami historycznymi, ale i całkowicie fikcyjnymi efektami bujnej wyobraźni twórcy. Bohaterowie wykreowani przez Gołubiewa to ludzie z krwi i kości o fascynujących portretach psychologicznych. Podobno, zaangażowanie autora i potrzeba weryfikacji, a co się z tym łączy aktualizacji faktów była tak ogromna, że w kolejnych wydaniach tej powieści, za swojego życia, dokonywał znaczących zmian. Oznacza to, że najstarsze wydanie z 1945, różni się od kolejnych, ukazujących się do śmierci autora w 1979.

Na zakończenie pragnę zaznaczyć, że Antoni Gołubiew na potrzeby całego cyklu tej monumentalnej powieści, dokonał archaizacji języka. Właściwie już przy pierwszym tomie można stwierdzić czy wytrwa się w lekturze. Z początku byłam zaskoczona i nieco onieśmielona, lecz podczas lektury drugiego i trzeciego tomu czułam się jak w domu.