Przedwiośnie recenzja

Niedawno przeczytałam "Przedwiośnie" Stefana Żeromskiego. Jest to cudowna opowieść o młodości, dorastaniu, buncie, miłości, ojczyźnie, rewolucji.

Zasadą jej budowy jest kontrast (Polska "szklanych domów" - Polska praw; Nawłoć - Chłodek; Gajowiec - Lulek itd.).

Książka podzielona jest na trzy części:

I - "Szklane domy" - ma ona charakter powieści edukacyjnej napisanej stylem gawędziarskim, opowiada genealogię społeczną i ideową bohatera. To obraz komunizmu i rewolucji - totalnej, skierowanej przeciwko wszystkim wartościom; obraz dorastania na tle gwałtownych przemian dziejowych. Cezary jest zafascynowany ideami głoszonymi przez bolszewików, nie zdaje sobie początkowo sprawy ze zła, jakie niesie rewolucja, ale czy młody i niedojrzały jeszcze człowiek może nie ulec pięknym hasłom?

Druga część - "Nawłoć" - mogłaby stanowić autonomiczną nowelę. Opisuje półtora roku z życia Baryki, który przeżywa tu swoje romanse. Po długim okresie osamotnienia, czuje się znowu kochany. Młody chłopak poznaje tu sielankowe życie rodziny szlacheckiej i zestawia je z beznadziejną sytuacją chłopów otaczających posiadłości dworu.

"Wiatr od wschodu" - trzecia część powieści - charakteryzuje się dialogiem między przedstawicielami ugrupowań, toczonym za pośrednictwem bohatera. Ta część zawiera formy zbliżone do gatunków publicystycznych.
Ksiazka zachwycila mnie pod wzgledem historycznym .Jest tam przeplecionych bardzo duzo wspanialych watkow rewolucyjnych.Przedwiosbnie zaskakuje a nie rozczarowuje tak jak przewanzie inne lektury szkolne