Gdzie jesteś, Leno? recenzja

W piątkowy wieczór ginie nastolatka, która w popularnym klubie świętowała ze znajomymi zaliczony egzamin. Nic nie wskazywało na to, że córka szanowanych przedsiębiorców, dobra uczennica, kochająca dziewczyna, wierna przyjaciółka i nastolatka kochająca życie miałaby wrogów lub powód do zniknięcia. Początkowa opieszałość policji pod wpływem pewnych czynników przeradza się w ogromne zaangażowanie. Jednak czy uda się odnaleźć dziewczynę, kiedy wszystkie poszlaki prowadzą donikąd, na jaw wychodzi coraz więcej elementów różnych układanek a świadkowie nie są zainteresowani losami Leny?
W trakcie czytania w oczy rzuciły mi się przede wszystkim dwie rzeczy. Po pierwsze tej lektury się nie czyta, ale pochłania. Tempo akcji nieustannie wzrasta wprost proporcjonalnie do ciekawości czytelnika. Treść książki zdecydowanie sprzyja wymyślaniu własnego zakończenia tej historii, czytelnik może samodzielnie poszukiwać rozwiązania wraz z komisarzami i decydować na ile wierzy świadkom czy dowodom. Książka napisana jest prostym, zrozumiałym dla każdego językiem a jej akcja osadzona w realiach, które wszyscy doskonale znamy. To wszystko sprawia, że "Gdzie jesteś, Leno?" czyta się niesamowicie szybko i bezproblemowo. Drugą rzeczą, która szczególnie przyciągnęła moją uwagę na samym początku książki jest pewna niekonsekwencja w słowach autora(przykładowo spodnie, które w kolejnym zdaniu stają się sukienką) oraz lekko nierzeczywiste, nieco stereotypowe i przerysowane ukazanie środowiska nastolatków na imprezie. Jednak te dwa mankamenty nie pojawiały się już w kolejnych rozdziałach, zresztą takie drobne i przypadkowe potknięcia nie mają wpływu na główny wątek i jego odbiór i nie mogą przesłaniać nam głównego założenia książki-ukazania realiów działań policji oraz tragedii rodziny w przypadku zaginięcia. Z tym zadaniem autorka poradziła sobie doskonale opisując przemianę matki zaginionej, która na początku utworu daje się nam poznać jako twarda i trzeźwo myśląca businesswoman. Dodatkowym smaczkiem jest zabawny, nieco ironiczny duet starszego, zmęczonego życiem podkomisarza z młodym, bogatym, modnym i maksymalnie korzystającym z życia krewnym jego przełożonego.
Mimo, że nie jest to mrożąca krew w żyłach historia ani arcydzieło zdecydowanie warto przeczytać tę książkę, właśnie przez ukazane w niej realia i procedury dotyczące porwań, o których być może nie wiemy a z pewnością mogą nas one zainteresować.