Nie dopniesz swego recenzja

Jest to moje drugie spotkanie z twórczością autorki. Jako pierwszą czytałam powieść "On", która nie zrobiła na mnie większego wrażenia, miałam co do niej kilka zarzutów. Jestem miło zaskoczona, bo mimo że pisarka deklarowała, że czyta recenzje i chętnie prowadzi dyskusje z czytelnikami, to nie do końca chciałam w to wierzyć. Jednak najnowszą powieścią pisarka udowadnia, że faktycznie to robi.
Ta powieść stanowi preludium do cyklu, gdzie autorka zbudowała solidne konstrukcje bohaterów oraz wydatnie podkreśliła tło historii.

To, co zrobiło na mnie największe wrażenie, to kreacja postaci zarówno pierwszo-, jak i drugoplanowych. Choć w powieści występuje ich całkiem sporo, żadna nie została pominięta. Najbardziej wyrazistą postacią jest niepokorna szczecińska prokurator, Gabriela Sawicka. Rzadko się zdarza, że podoba mi się książka, mimo antypatii do głównej bohaterki. Tak się stało w przypadku tej powieści. Mimo całej złożoności postaci jest tylko jedno słowo określające Gabi - Suka. Nie znajduję ekwiwalentu, który oddawałby jej powierzchowność, która odstrasza, ale nie zniechęca do czytania. Wręcz przeciwnie, miałam potrzebę zagłębienia się w tą herod-babę. Ta racjonalna, bezpośrednia, inteligentna, niebojąca się ryzyka prokuratorka nie przebiera w środkach, gdyż uważa, że liczy się efekt, nie sposób, wjaki go osiągnie. Bezczelna i ordynarna zamiast "halo" mówi "czego", zamiast "dziękuję" - "chrzań się". Jej zasób słów czasem sprawia wrażenie, jakby wypluwała wcześniej połknęty słownik wulgaryzmów.
Pod płaszczykiem impertynencji ukrywa traumę z dzieciństwa i związane z nią poczucie winy. Jednak to właśnie ten skrywany ból jest motorem napędowym. Gabi nie lubi tracić czasu nieproduktywnie i tego samego oczekuje od swoich współpracowników, czyli komisarzy Rafała Michalskiego i Jakuba Klimka zKomendy Wojewódzkiej Policji wSzczecinie. Ich pierwszą sprawą do rozwiązania jest zaginięcie męża innej twardej prokuratorki, Aliny Madury - Zajączkowskej.

Szybka akcja powieści nie miała nic wspólnego ze statycznym prowadzeniem fabuły w "On". Autorka ograniczyła ilość opisów do minimum, nie nużyła czytelnika policyjnymi, czy prokuratorskimi procedurami. Nie zamieszczając martwych fragmentów sprawiła, że w historię nie wkrada się nuda.
Wielowątkowa fabuła napisana z lekkością, podzielona krótkimi rozdziałami, okraszona dużą ilością dialogów sprawia, że książkę czyta się szybko i z przyjemnością.