Prawictwo utracone. Biorę cię za żonę recenzja

-Nie zakochałeś się jeszcze we właściwiej osobie?
-Niestety, moją jedyną miłością pozostaję ja sam.
-Przynajmniej nie martwisz się odrzuceniem, chłopcze.
-Niekoniecznie. Od czasu do czasu się odtrącam, żeby było ciekawiej. 
Cassandra Clare – Miasto Kości
Czemu ten cytat? Właściwie to nie wiem, może dlatego że uważam go za takie motto, iż nie ma sensu odbarzać uczuciem kogokolwiek lecz czekać na prawdziwą miłość nawet jeśli wiąże się to z byciem trzydziestoczteroletnim prawiczkiem, bo dzisiaj na tapecie książka właśnie o nim, o Macieju będącym seksuologiem i autorem wielu znanych książek. Cóż się stało, że nieziemsko przystojny, dobrze wychowany i niesamowicie inteligentny mężczyzna przyciągający kobiety jak magnes jest sam tyle czasu. Maćka blokuje strach przed kobietami. Może się to wydawać zabawne, możemy to uznać za paradoks, może nasze ciasteczko powinno skorzystać z rad jakich udziela innym? 
Całkowitym przeciwieństwem jest Alan, jego kuzyn. Mężczyzna korzysta z życia, łamie niewieście serca jak lodołamacz, jest istnym casanovą i obiera sobie za cel "naprawienie" Maćka. Jak często bywa w życiu los lubi robić niespodzianki i na niego też taka czeka i nie jest nią ciężki przypadek naszego prawiczka. 
Książka to istna komedia zabarwiona dramatem. Śmiech i łzy gwarantowane więc zaopatrzenie w chusteczki będzie jak najbardziej na miejscu. Szczerze nie spodziewałam się tak dobrej historii, rzadko się zdarza, że pochłaniam książkę w jeden dzień, a tutaj oderwać się nie mogłam, mogę Wam obiecać dobrą zabawę z ułożonym Maciusiem i Alanem którego cięty język jest ukoronowaniem tej powieści. Autorom gratuluję świetnej książki.