Sanitariuszka recenzja

"– Historia ich kiedyś osądzi... – I ich... - Zadumała się, ale po chwili dodała: – I nas... Czy dobrze zrobiliśmy, porywając się z motyką na słońce."

Ciężko opowiadać o powstaniu warszawskim bez emocji, ale sposób, w jaki zrobiła to Aneta Krasińska w powieści "Sanitariuszka" uwalnia ich całe pokłady. Razem z bohaterami przeżywamy prawdziwy rollercoaster emocjonalny: narastającą złość i desperację wobec okupantów, radość i euforię podczas przygotowań do powstania, wątpliwości, zawód i poczucie bezsilności wobec odniesionej porażki, nadzieję… Trudno mi oprzeć się wrażeniu, że książka swoim klimatem przypomina bardzo film Jana Komasy "Miasto 44", który również poruszył mnie emocjonalnie. Historie młodych ludzi przedstawione zarówno w filmie jak i książce są fikcyjne, ale mogły wydarzyć się naprawdę... W powieści wprowadzone zostają, opisane w przypisach, prawdziwe postaci miejsca i wydarzenia.

Amelia Bogdańska, młoda utalentowana pianistka, wstępuje w szeregi w powstańców jako sanitariuszka, aby chronić swoich młodszych braci, którzy z euforią i przekonaniem o zwycięstwie przystępują do walki w powstaniu. Bardzo szybko okazuje się, że założenia powstańców były błędne, i zupełnie różne od tego, czego oczekiwali młodzi ludzie. Nadeszła śmierć, cierpienie, zniszczenie...

Niejednemu, co bardziej wrażliwemu czytelnikowi, z pewnością popłynie łza... Aneta Krasińska porusza wszystkie zmysły. Ciekawe i dokładne opisy pozwalają usłyszeć muzykę, poczuć zapach rozkładających się ciał, zobaczyć czerwień lejącej się krwi i usłyszeć przerażający świst pocisków...

Byli tacy młodzi... Tak wielu z nich zginęło... Czy było warto? "Wiele razy się zastanawiała, czy podjęła słuszną decyzję, przystępując do powstania. Zapewne, gdyby wiedziała o tym wszystkim, co teraz wie, nie narażałaby swojego życia dla z góry przegranej sprawy, ale wtedy liczyło się coś jeszcze: jedność przeciwko okupantowi i troska o los najbliższych. "

Dziś, zimne kalkulacje historyków wskazują, że powstanie warszawskie nie mało sensu. Siedząc w wygodnym fotelu i popijając ciepłą kawę można by powiedzieć nawet, że było głupotą...

My nie żyliśmy jednak w tamtych czasach, nie mierzyliśmy się z tym, z czym oni musieli się mierzyć, nie czuliśmy tego, co oni wtedy czuli...

"Mam dość żebrania o kawałek chleba czy worek cebuli. Tak się nie da żyć..."