Vicious: Nikczemni recenzja

„Życie – takie, jakim jest naprawdę – to walka nie między złym a dobrym, lecz między złym, a jeszcze gorszym.” Ten głęboki i piękny cytat Josifa Brodskiego rozpoczyna tę powieść traktującą o bohaterstwie/niebohaterstwie i łączącymi się z nimi zawiścią, oraz ambicjami, by być WIELKIM.

Głównymi bohaterami są Victor i Eli, którzy poznali się na studiach. Wiele ich łączyło: inteligencja, geniusz, ambicja, arogancja, zło skrzętnie ukrywane we wnętrzu. Ta dwójka była najlepsza we wszystkim. Gdy natknęli się na temat osób PonadPrzeciętnych, zaczęli prowadzić badania… a potem przeszli do praktyki, co nie wyszło im na dobre. Po dziesięciu latach Victor ucieknie z więzienia i starzy przyjaciele uzbrojeni w nowe moce spotkają się ponownie, by wyrównać rachunki. „W tej grze nie ma dobrych ludzi”. Po czyjej stronie staniesz?

O tej książce było głośno nie bez powodu. Jej bohaterowie są absolutnymi fenomenami osobowościowymi - diametralnie różni, tak bardzo podobni, nikczemni. Bez trudu zachwieją poglądami czytelnika na temat bohaterstwa. Sam proces kreowania PonadPrzeciętności tych ludzi nie będzie przyjemny, ale prawdziwy dyskomfort będą odczuwali po jej zyskaniu. Równowaga natury musi zostać zachowana, więc kiedy otrzymują dar, tracą część siebie. Tracą duszę.

Narracja książki jest trzecioosobowa, co jest świetnym wyborem. Osobiście chciałam poznać każdą myśl, która powstała w tych wybitnych głowach, ale jestem świadoma, że mogłabym od tego zwariować. Dlatego jestem wdzięczna autorce za tę narrację, która wprowadziła mnie w ten niezwykły, mroczny świat, nie szczędząc szczegółów, jednak przeprowadzając twardą selekcję co do informacji i anegdot. Każde słowo i każdy wątek ma znaczenie; nie ma tu miejsca na przypadek. Dzięki temu tę powieść czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Autorka lawiruje między teraźniejszością i przeszłością z pisarską wprawą i gracją. Czułam się jakbym odbywała podróż w czasie, co zaostrzyło moje łaknienie kolejnych rozdziałów. Chciałam wiedzieć więcej o dzieciństwie, młodości Victora, Elia oraz Mitcha i Sydeney (przyjaciół/partnerów w zbrodni Victora), a także Sereny (wspólniczki Elia).

Humoru w tej książce nie jest dużo, ale wystarczająco, by nie przytłoczyć patosem, z którym odbiorca tekstu naturalnie musi się zmierzyć. Ta książka nie jest zwyczajna powieścią, którą odłożysz na półkę i od czasu do czasu powspominasz swój ulubiony wątek. TA książka na długi czas nie da ci spokoju, będzie przyciągać jak magnes, wywoływać elektryzujące podekscytowanie i raz na zawsze wprowadzi chaos w słownikowe pojęcie bohatera.