Sztuka kłamania recenzja

„Wszystkie cytryny, jakimi los obdarował Luca, były robaczywe, dlatego postanowił ukraść lemoniadę.”


Luc Moreau nigdy nie miał problemów z prawem. Był porządnym człowiekiem, choć biednym. Można powiedzieć, że nie imał się żadnej pracy, a nawet kilku na raz. Studiował sztukę i aby skończyć studia musiał się zadłużyć, skazując się na już i tak straszne warunki do życia. Moment, w którym zdał sobie sprawę, że jego talent artystyczny jest odpowiedzią na wszystkie jego problemy, postawił go przed trudnym wyborem.
Podczas jednej z najważniejszych akcji w jego życiu Luc poznaje tajemniczą dziewczynę, która zrobiła na nim piorunujące wrażenie. Niestety okazuje się, że Brooke Astley jest policjantką, która strzeże obrazy, które Luc chce ukraść.
Oboje nie mają pojęcia, że właśnie rozpoczęli grę w kotka i myszkę. Tylko kto będzie kotkiem, a kto myszką? Jedno jest pewne, ich wybory zaprowadzą ich do takiego momentu, w którym każdy z nich będzie musiał ponieść konsekwencje. Jakie? To już musicie sami się przekonać.


To była książka, na którą czekałam. Nieziemsko przystojny fałszerz sztuki od razu przywołał genialny serial — Białe Kołnierzyki, a policjantka, która się nie poddaje i nie spocznie, dopóki nie złapie złoczyńcy, przypominała mi o Chloe Decker z niesamowitego Lucyfera.
Bohaterowie zostali dobrze wykreowani. Brook jest pewną siebie, nieugiętą, ciekawską i sprytną policjantką, która wręcz zacięcie dąży do celu, nawet jeśli trwa to kilka lat.
Natomiast Luca pokochałam! To prawdziwy mistrz w kilku dziedzinach. Jest inteligentny, przystojny, tajemniczy i utalentowany. Od zawsze był dobrym człowiekiem, zaharowanym, choć z długami, jednak dzięki swojemu talentowi stał się obrzydliwie bogatym fałszerzem sztuki. Prawdopodobnie nie ma sobie równych, jeśli chodzi o podrabianie obrazów i w szczególności przy kłamstwie i manipulacji drugim człowiekiem. Ten facet od początku bawił się z policją, sprawił, że Brooke wyszła na chorą psychicznie. Co prawda, ona też nie pozostawała mu winna, a cała zabawa w kotka i myszkę, gdzie role się zmieniały, sprawiała, że czytało się to naprawdę dobrze. Można powiedzieć, że manipulacja gra tutaj drugie skrzypce i autorka odwaliła kawał dobrej roboty, a dodając do tego wątek hate-love, nie można się oderwać od książki.
Jednak w tym wszystkim czegoś mi brakowało. Nie potrafię określić czego dokładnie, ale czytając książkę, ciągle czułam niedosyt. Początkowo myślałam, że może to przez to, że doszukiwałam się zbyt mocno elementów z White Collar i Lucyfera, jednak to definitywnie nie było to. Może spodziewałam się czegoś innego, a może moje oczekiwania po świetnej reklamie tej książki były za wysokie, a może już nie mogę się doczekać kolejnej części?