Most Ikara recenzja

Bohumil Hrabal powiedział kiedyś, że „porządna książka nie jest po to, aby czytelnik mógł łatwiej usnąć, ale żeby musiał wyskoczyć z łóżka i tak jak stoi, w bieliźnie, pobiec do pana literata i sprać go po pysku”. Taki jest „Most Ikara”. Ile razy przyśpieszałem tempo czytania, żeby z łomoczącym sercem dowiedzieć się co autor popełnił na kolejnych stronach. Szczera, bardzo prawdziwie opisująca relacje dzisiejszego świata, podkreślająca istotę komunikacji, a właściwie tego co może się wydarzyć jeśli nie mówisz albo nie słuchasz wystarczająco uważnie. To studium osobowości i zachowań. Jednak to zakończenie sprawiło, że o 2 w nocy, zerwałem się na równie nogi i wykrzyczałem autorowi przez telefon, że takiego finału historii mu nie daruję, przez kolejną godzinę rozemocjonowany tłumacząc dlaczego. Jeśli więc lubicie mdłe historyjki oderwane od otaczającej nas rzeczywistości - to nie jest książka dla Was.

—————————————————————
Tu miał nastąpić koniec recenzji, ale robot wymaga ode mnie wpisania co najmniej 2000 znaków. To trochę jakby nakazać autorowi noweli, ze ma być nie krótsza niż 100 stron. Albo, że wiersz ma mieć więcej niż 45 wersów. Nie o irracjonalne, ale cóż? Chcecie, to macie. Nie znajduję uzasadnienia dla takiego mechanizmu, w związku z tym pozwalam sobie na nieco puste wodolejstwo. Wypełniacze słowne generujące objętość wymaganą przez „system”. Co chciałem, to napisałem wcześniej. A jeśli recenzja (że się żartobliwie posłużę rusycyzmem konstrukcji) wciąż wystarczająco długą nie jest, pozwolę sobie na przytoczenie mojego ulubionego wiersza. W całości ;)


Nic dwa razy

Nic dwa razy się nie zda­rza
i nie zda­rzy. Z tej przy­czy­ny
zro­dzi­li­śmy się bez wpra­wy
i po­mrze­my bez ru­ty­ny.

Choć­by­śmy ucznia­mi byli
naj­tęp­szy­mi w szko­le świa­ta,
nie bę­dzie­my re­pe­to­wać
żad­nej zimy ani lata.

Żaden dzień się nie po­wtó­rzy,
nie ma dwóch po­dob­nych nocy,
dwóch tych sa­mych po­ca­łun­ków,
dwóch jed­na­kich spoj­rzeń w oczy.

Wczo­raj, kie­dy two­je imię
ktoś wy­mó­wił przy mnie gło­śno,
tak mi było, jak­by róża
przez otwar­te wpa­dła okno.

Dziś, kie­dy je­ste­śmy ra­zem,
od­wró­ci­łam twarz ku ścia­nie.
Róża? Jak wy­glą­da róża?
Czy to kwiat? A może ka­mień?

Cze­mu ty się, zła go­dzi­no,
z nie­po­trzeb­nym mie­szasz lę­kiem?
Je­steś - a więc mu­sisz mi­nąć.
Mi­niesz - a więc to jest pięk­ne.

Uśmiech­nię­ci, współ­o­bję­ci
spró­bu­je­my szu­kać zgo­dy,
choć róż­ni­my się od sie­bie
jak dwie kro­ple czy­stej wody.