Trzy siostry, trzy królowe recenzja

Bardzo chętnie sięgam po książki Philippy Gregory, ponieważ uwielbiam jej historyczną precyzję w przedstawianiu faktów. Przy tej powieści dokonała karkołomnych wyczynów, aby nakreślić sylwetkę Małgorzaty Tudor, starszej siostry słynnego króla Anglii Henryka VIII. Nieliczne wzmianki, krótkie publikacje, przedstawiające suche fakty historyczne, w żaden sposób nie pomogły autorce, jak sama wspomina, w stworzeniu obrazu królowej Szkocji, żony Jakuba IV.

Dzięki zastosowaniu narracji pierwszoosobowej księżniczka z dynastii Tudorów zyskała twarz i charakter. Częściowo zabieg się udał, chociaż młoda Małgorzata niekoniecznie budzi sympatię czytelnika, kiedy, w strategicznych momentach, bierze górę jej egocentryzm i nieustanne porównywanie się z młodszą siostrą Marią i swoją jątrwią (bratową) Katarzyną Aragońską. W końcu staje się to nieco męczące.

Poza tym autorka, jak zwykle, trzymała się historycznych faktów i z enigmatycznych przesłanek potrafiła stworzyć dziewczynkę, kobietę, księżniczkę i w końcu królową z krwi i kości. Mimo irytacji, jaką czasami odczuwa się przy pokrętnym zarozumialstwie Małgorzaty, zdajemy sobie sprawę, że takie myślenie mogło być charakterystyczne dla młodych książąt i księżniczek, przekonanych o swojej wyjątkowości, wielkości i znaczeniu dla kraju albo nawet dla całego świata. W ten sposób wychowywano ich i przygotowywano do przyszłych ról władców. Bardziej lub mniej znaczących, ale jednak władców.

Po przeczytaniu powieści odniosłam wrażenie, że składała się ona z ciągłych potyczek i walki o utrzymanie władzy królewskiej lub wpływów poszczególnych wielkich klanów szkockich. Obleganie zamków i zameczków, ucieczki przed wrogiem, czasami ekstremalne, stanowiły codzienność w szesnastowiecznej Szkocji. Trudno było się połapać we wzajemnych zależnościach, sympatiach i antypatiach. To również w końcu stawało się nużące.

Niezaprzeczalnym atutem powieści jest wartka akcja. Bohaterka przyjmuje kolejne wydarzenia z godnością królowej. Opisuje swoje emocje z dystansu czasowego, więc są lakoniczne, ale nie zubożają treści.