Znak kukułki recenzja

Znak Kukułki to bardzo specyficzna książka... Której nie mogę do końca określić. Bo czy to, co zostało opisane w tej powieści, mogło zdarzyć się naprawdę? Nie mam bladego pojęcia i to mnie trochę irytuje w samej książce, która jest bardzo dobra.

Alina, nasza główna bohaterka została adoptowana przez Mateusza... Który jakimś dziwnym trafem znalazł ją na skraju lasu w zimowym płaszczu i czerwonych rękawiczkach. Nikt nie wie, kim ona naprawdę jest i skąd się w ogóle pojawiła. Dziewczynka była wielką niewiadomą w dodatku z chorobą dotyczącą zaburzeń snu, która polegała na tym, że nie raz i nie dwa w środku dnia doznawała omamów lub jakichś niepokojących snów. Sny zaczęły się nasilać po śmierci jej adopcyjnego ojca... Wtedy też poznała nową dziewczynę, którą uczyniła swoją współlokatorką. Razem będą próbowały rozwikłać tajemnice: Kim była Alina, zanim znaleziono ją na skraju lasu?

Książkę czytałam bardzo długo i myślę, że to przez to, jak ona została napisana. Mamy tutaj trzy perspektywy, które bardzo się różnią , ale są tam bardzo potrzebne... Bo dzięki temu przy końcówce wszystkie wątki się ładnie ze sobą łączą.

Minusem natomiast jest to... Że czytelnik (według mnie oczywiście) nie wszystko może zrozumieć. Mamy tutaj ciągłą gadaninę o wieloświatach i rozumiem... Super motyw... Ale przez to zaciera się bardzo granica tego, co jest prawdą, a co nie. Dlatego tak ciężko skategoryzować tę powieść.

Ogólnie książka nie jest zła. Jest dobra i ciekawa (zwłaszcza wątek z Marią i snami), dlatego daje jej 6/10.