Inferno recenzja

Kiedy wszyscy wczytywali się w najnowszy „Początek, na mojej półce wciąż widniało nieprzeczytane „Inferno”. Liczne niepochlebne opinie, jedynie odwlekały moją decyzję sięgnięcia w końcu po czwarty tom przygód tego harvardzkiego profesora. Z tego też powodu odpuściłam sobie obejrzenie kolejnej ekranizacji z uwielbianym przeze mnie Tom'em Hanks.

Nieprzytomny profesor Robert Langdon budzi się w jednym z florenckich szpitali. Co tu robi? Jak się dostał? Nie pamięta niczego, cierpi na amnezję. Nagle do szpitala wkracza kobieta, która zaczyna do niego strzelać. Z pomocą lekarki Sienny Brooks udaje im się zbiec. Langdon nie ma pojęcia za co jest ścigany; wie jedynie, że ma to coś wspólnego z tajemniczym przedmiotem, który został ukryty wewnątrz kieszeni jego marynarki. By uniknąć nadchodzącej zagłady, profesor będzie musiał stanąć oko w oko z samym Szatanem.

Jakież było moje zaskoczenie, gdy poznając wszystkie dziewięć kręgów Piekła Dantego, odkryłam z jaką niesamowicie dobrą książką mam styczność. Pochłonęła mnie doszczętnie. Ten, kto uwielbia twórczość tego znanego Włocha, nie powinien narzekać. Praktycznie cała historia opiera się na tytułowym „Inferno”, czyli „Piekle” z „Boskiej Komedii”.

Więc gdzie tu nuda? Gdzie śmiechu warta mało dynamiczna akcja? W powieściach Browna nie ma miejsca na te oskarżenia, zaś sama walka ze złem, a mianowicie w tym przypadku groźba masowej zagłady ludzkości jest jeszcze atrakcyjniej przedstawiona od poprzednich części.

Do pana Browna mam tylko jeden zarzut: są to zakrawający na ironię bohaterowie, którzy kpiąc z wiary w Boga, pierwsi w dobie kryzysu wrzeszczą „O Boże!” lub modlą się do „nie-ich-Boga”. Więc śmiać mi się chcę, bo do kogo oni się drą do jasnej anielki, skoro według ich nauki i życiowej dewizy nikogo Takiego nie ma?