Syn pszczelarza recenzja

Do tej pory kojarzyłam środowisko amiszów jedynie z krótkich wstawek w różnych filmach, więc opis książki bardzo mnie zaintrygował, dlatego bez namysłu zamówiłam książkę do recenzji.

Czy było warto?

Zdecydowanie tak!

Syn pszczelarza to książka nie tylko opowiadająca o życiu amiszów. To przede wszystkim opowieść z przesłaniem — że wygląd nie jest ważny, że liczy się nasze wnętrze. Niestety, w dobie instagramowych filtrów, wiele z nas o tym zapomina, staramy się za wszelką cenę pokazywać w social mediach „lepszą”, ładniejszą wersję nas. Zapominamy, że piękny wygląd może być maską dla najpodlejszego charakteru.

Abigail Lantz, kilkanaście miesięcy po śmierci męża,  przenosi się wraz z dziećmi do południowego Teksasu, by tam poślubić swojego adoratora sprzed lat. Najstarsza z dziewczyn Lantz, Debora cały czas tęskni za TennesseeNie może znaleźć sobie miejsca w obcym miejscu, o zupełnie odmiennym klimacie. Szybko spotyka na swojej drodze tytułowego syna pszczelarza, Fineasza: samotnika z twarzą pokiereszowaną w wypadku samochodowym.
(Tak, samochodowym!)

Osamotniony z powodu swojego wyglądu i kompleksów Fin szybko zdobywa zainteresowanie dziewczyny. W wyniku niefortunnych zdarzeń Abigail wraz z dziećmi trafiają pod dach wdowca Mordechaja Kinga, ojca Fina.

Czy samotna wdowa i jej wkraczająca w dorosłość córka znajdą w tym niegościnnym, spalonym słońcem miejscu miłość?


Jak już wspomniałam - Syn pszczelarza to nie tylko próba ukazania nam tej specyficznej społeczności. Poza typowo obyczajowym wątkiem mamy tu również przedstawione miłosne zawirowania w życiu kilku osób. Wątek romansowy jest jednak świetnie zrównoważony z przedstawianiem nam życia amiszów.
Pomimo że amisze kojarzą nam się zazwyczaj z ludźmi jakby wprost wyjętymi z XIX wieku, to obecnie korzystają (jednak z reguły tylko w stanie wyższej konieczności) z dobrodziejstw współczesnego świata. Jeżdżą samochodami, korzystają z telefonów, a nawet robią sobie zdjęcia i wyjeżdżają za granicę.

Podsumowując - świetna książka, która nie tylko dostarczyła chwili oddechu od krwawych kryminałów, na poczet romantycznej historii, to także edukuje i w przystępny sposób pokazuje nam kulturę niezwykłej społeczności amiszów.

Gorąco polecam!